Noordernieuws.be Nieuwsmagazine van de Noorderkempen
Na de Paralympics in Rio de Janeiro nam Peter Genyn een maand rust om vervolgens te gaan trainen voor de Paralympics in Tokyo. Maar die zouden even anders verlopen dan verwacht…
Je weet met wie je rekening moet houden
“Toen ik naar Tokyo ging, ging ik voor de medaille”, vertelt Peter. “Maar ik wist dat het zeer moeilijk zou zijn. Je ziet de andere deelnemers, die je eigenlijk allang kent en je weet hun tijden. Je weet met wie je rekening moet houden. Maar je probeert je daar zo min mogelijk op te focussen, anders gaat het overheersen. We hebben een sportpsycholoog, die je leert hoe je met de stress om moet gaan. Je spurt is seconden, zelfs honderdsten van seconden. Ik heb ooit een wedstrijd gewonnen met 4/1000ste seconden. Als je ook maar een fractie van een seconde iets fout doet, is het gepasseerd.”
Banden en stuur doorgebroken
“Op de grote dag was mijn wheeler nog in orde. Drie kwartier voor de warming up, zag mijn coach als eerste dat mijn drie banden waren doorgesneden en dat het stuur met de vork was doorgebroken. Dat kon dus nooit door een atleet zijn gebeurd, maar wel door iemands entourage. Ik kwam een minuut later en zag het ook meteen. De banden, soit, ik heb reservebanden, maar het stuur! Mijn coach is meteen mensen van de delegatie gaan bellen, die meteen in de auto zijn gesprongen. Coen Vuijck, rolstoelspecialist van het Nederlands team, hebben we ook kunnen bereiken. Die was niet echt in de buurt, maar is meteen met een taxi naar ons toe gekomen. Hij zei: ‘Ga naar Ottobock, die hebben ook mekaniekers!’ Zelf had ik wel een reserveonderdeel, maar niet alleen het stuur was kapot, ook de vijzen.”
Duct tape en tie wraps
“Vijf minuten voor de warming up was mijn rolstoel gerepareerd met duct tape en tie wraps. Ik kon het stuur manueel bedienen, maar niet meer instellen in bochten. Bij de 200 meter heb ik in de bocht het stuur een iets te laat rechtdoor gezet. Hierdoor haalde ik slechts zilver, wat een ontgoocheling voor me was. Dat was dus voordat mijn rolstoel werd vernield, wat wel zo was bij de 100 meter, maar toen moest ik alleen rechtdoor rijden.”
Kwaad, maar ik ging ervoor!
“Toen ik aan de 100 meter begon, was ik echt kwaad. Al mijn emoties zijn toen de revue gepasseerd, maar ik ging ervoor! Op zo’n moment gun je anderen de overwinning nog minder en de saboteur al helemaal niet. Maar ik reed goud! Dat was een enorme ontlading. Mijn eerste gedachte was: wie me dit ook heeft geflikt, ik heb hem nog veel meer te grazen genomen. Een grotere triomf kan ik me niet voorstellen. Je weet op het moment dat je finisht dat je goud hebt, maar het dringt pas echt tot je door als de medaille om wordt gehangen. Je bent supertrots, maar de gedachte: wie heeft dit gedaan? overheerst toch op zo’n moment.”
“Nu neem ik een maand rust, althans, ik doe geen intensieve trainingen. Volgend jaar gaan we naar het WK in Japan, maar dat staat ook al in het teken van de Paralympics Parijs in 2024.”
NN
