Hittegolf met een ijsje

Afgelopen week was het zo heet dat werken me nog meer zweet kostte dan anders. Terwijl mijn klantjes genoten van hun hap en tapje, voelde ik de Nijl over mijn rug stromen. Een pamper kon misschien een absorberende oplossing bieden. Maar ja, gaat mijn gat dan niet te dik zijn in deze rok? Soit, weer of geen weer, ik bleef glimlachen of course. Ook toen ze me vroegen om een potje mayonaise bij te halen, daarna besloten om een wijntje bij te nemen en me daaropvolgend nog eens lieten teruglopen voor een extra servet. De kilometertellerapp in mijn horloge stuurde trots een bericht: Proficiat 10.000 stappen! U bent goed bezig.
Deuh?!
Toen de grootste rush voorbij was en ik een Raketijsje uit de vriezer haalde, kreeg ik een lumineus idee. Die Geubels heeft misschien niet altijd de beste grapjes, maar zijn ideeën zijn niet slecht. Wat doet een mens die een verhit lijf terug op een normale temperatuur wil brengen? Ik keek naar het ijsje en glimlachte. Op dat moment beleefde ik sowieso dezelfde emoties als de Engelse chemicus Sir Humphry Davy, die op hetzelfde tijdstip in 1802 twee koolstoffilamenten met elkaar verbond en zo de eerste booglamp produceerde. Dat gevoel werd zekers vertaald in “Eureka!”… of zoiets.

Martine de Weerdt

154