Noordernieuws.be Nieuwsmagazine van de Noorderkempen
Isabelle Verschueren (82) werd in Leugenberg, Ekeren geboren. Haar vader werkte voor de stad Antwerpen in de haven, waar hij schepen loste. Haar moeder zorgde voor het gezin en ging hier en daar poetsen. Ze heeft twee zussen, haar ene zus was kleuteronderwijzeres, de andere werkte bij Katoen Natie en woont nu in Spanje.
Van kleding naar brood
“Tegenover ons huis was de lagere school, dus we hoefden niet ver te gaan”, vertelt Isabelle. “Na de lagere school ging ik naar ‘Snit en naad’ en leerde daar kleding maken. Dat heb ik twee jaar gedaan en deed toen de vervolgopleiding op Antwerpen Dam. Die heeft mijn tante ook gevolgd en zij is naaister geworden. Op mijn achttiende kwam ik van school en ben bij de bakker naast ons huis gaan werken. Dat vond ik leuk en maakte zelf ook diverse soorten brood en gebak voor de winkel.”
Eigen bakkerij
“Er werkte daar een heel leuke man, Remy Elst uit Essen. Ik vond hem zo leuk dat ik met hem getrouwd ben. Dat was op 11 april toen ik 21 was, ik wilde namelijk niet voor mijn 21ste trouwen. Een nicht van me had dat wel gedaan en in haar trouwboekje stond ‘minderjarige dochter’ en dat wilde ik niet. Na onze trouw zijn we zelf een bakkerij in Ekeren begonnen. In dat pand zat eerst een loodgietersbedrijf, dus we hebben het helemaal aan moeten passen met een oven en broodmachines. Wij woonden er boven en mochten twee kinderen krijgen, een jongen en een meisje.”
Van Ekeren naar Essen
“In 1992 zijn we met de bakkerij gestopt en gingen met pensioen. We zijn naar de Violetlaan in Essen verhuisd, waar we een stukje grond hadden gekocht en een huis hebben gebouwd. Ik miste de mensen, de klanten, heel erg, maar dat word je na een poosje gewoon. We gingen soms naar mijn zus, die had een café op de markt in Ekeren. Hier in Essen kwamen we wel bij de Bostella. Elk jaar gingen we naar de zee, mijn ouders hadden daar een chaletje waar we dan bleven en soms deden we een busreis. Het verste dat we zijn geweest was Duitsland, want mijn man ging niet graag op vakantie, dus dat deden we dan ook niet.”
De winkel naast Onder Den Toren
“Onze boodschappen deden we bij de Aldi in Essen en de winkel naast Onder Den Toren. Als we samen gingen namen we de auto, zelf ging ik met de fiets, want ik heb geen rijbewijs. We hebben diverse honden gehad. Mijn man wilde graag een grote hond, maar dat heb ik altijd tegen kunnen houden, want daar ben ik bang van. Naarmate we ouder werden, werd het onderhoud van de tuin te zwaar en zijn we verhuisd naar een serviceflat in de Maststraat.”
Verhuizing naar Sint-Michaël
“Mijn man werd ziek en kreeg daarbij zware diabetes, op zijn 86ste is hij overleden. Ik ben toen in de flat blijven wonen, want ik woonde daar graag. Ik had echter steeds meer zorg nodig en ik val gemakkelijk, maar onze kinderen wonen te ver uit de buurt om die om hulp te vragen. Dus nadat ik weer eens was gevallen, heb ik me ingeschreven in Sint-Michaël. Ik heb niet lang moeten wachten en woon hier nu acht maanden. Ik ben erg makkelijk en was snel gewend. Ik kende hier al veel mensen, omdat mijn man en ik hier alle dagen kwamen eten. Het bevalt me hier prima, ik ga turnen, doe geheugentraining en neem deel aan allerlei activiteiten.”
Essen vroeger en nu
“Het verkeer is af en toe echt heel erg en er wordt veel te hard gereden, ook bij scholen. Helaas is de Carrefour op Heikant weg en de Spar is een stuk verder. Ik heb een rolstoel en een rollator, maar de stoepen zijn hopeloos! Je komt maar heel moeilijk en met veel moeite vooruit. De mensen waren en zijn erg vriendelijk.”
NN
45
