Essen vroeger en nu. Jeanne Van Loon vertelt!

Jeanne Van Loon (95) werd in Essen-Hoek geboren, in de Grensstraat die we tegenwoordig kennen als de Moerkantsebaan. Haar vader was zelfstandig en had een houthandel achter het station.

Elf kinderen

“We waren thuis met elf kinderen, drie jongens en acht meisjes”, vertelt Jeanne. “We speelden altijd in onze grote hof, want dat had mijn moeder het liefst. Mijn oudste zus is al vroeg in het klooster van de Franciscanessen gegaan. Mijn broers gingen op de fiets naar de diverse locaties om hout te kopen, dat bij mijn vader werd gebracht. We zijn opgegroeid met muziek en ik kon goed piano spelen.”

Oorlog

“Toen ik twaalf was brak de oorlog uit. In Woensdrecht stond een sirene en als die ging moesten we de kelder in, waar we sliepen om te schuilen. Als het weer veilig was, klonk er een ander signaal. We hoorden veel vliegtuigen en ook vallende bommen. Al onze ramen waren kapot en deuren hingen scheef. Mijn broers hadden palen onder het plafond gezet, zodat bommen er op af zouden ketsen. Vlak bij ons woonde een boer waar we eieren en melk mochten halen en op Hoek waren een paar winkeltjes, dus we hadden altijd wel wat te eten.”

Kinderen verzorgen

“Ik ging tot mijn veertiende naar school in Hoek en wilde later graag kleuterleidster worden, maar dat wilde mijn moeder niet. Ze wilde dat ik naar Mariaberg ging om te leren naaien, zodat ik in ons gezin kon helpen en daarnaast wat bijverdienen. Dat heb ik vier jaar gedaan. Toen kwam er iemand bij ons langs en of vroeg of iemand van ons goesting had om voor de kinderen van een minister te zorgen in Mechelen. Dat wilde ik graag doen! Om er te komen nam ik de trein naar Antwerpen en vandaar naar Mechelen. Ik bleef er van maandag tot en met vrijdag, negen jaar lang. Ik hield veel van die kinderen en zij van mij.”

Ik zal hem goeiendag zeggen

“Een werkvrouw zei daar tegen mij: ‘In het kantoor werkt een man en ik zal hem goeiendag zeggen van u.’ Ik zei dat ik dat niet wilde, want hij kende me niet. Ze antwoordde ‘Toch doe ik het en zal zeggen dat u vanavond naar Hoek vertrekt en dat hij aan het station moet staan.’
Inderdaad stond hij daar en sprak me aan. Ik zei dat ik de trein moest nemen, hij antwoordde: ‘Ik heb een Panhard en kom zondag naar Hoek.’ Toen we trouwden was ik 38 en hij 39. We hebben helaas geen kinderen mogen krijgen, maar omdat ik zolang voor kinderen had gezorgd, was ik content. We gingen vaak op vakantie naar Oostenrijk, daar kwamen we graag.”

Conciërge bij een baron

“Een nicht van mijn man kwam regelmatig bij een baron en vroeg of we daar conciërge wilden worden. Dat hebben we gedaan en woonden in een deel van het huis. Daar zijn we dertien jaar gebleven en ik zorgde voor de kleinkinderen van de baron. Na dertien jaar gingen we met pensioen en verhuisden we naar een dorpje bij Mechelen. Mijn man overleed toen hij 82 was. Ik ben er daarna nog negen jaar blijven wonen.”

Terug naar Essen

“Mijn jongste zusje belde op en vroeg of ik naar Essen kwam. Zij had al die tijd voor onze broers en zussen gezorgd en woonde nog steeds in het huis van onze ouders. Ik ze dat ik erover na wilde denken. Uiteindelijk besloot ik weer naar Essen te komen en ben bij mij zusje ingetrokken. We hebben altijd prima overeengekomen, dus dat ging goed.
Daar heb ik acht jaar gewoond. Toen ben ik een keer gevallen en heb in de kliniek gelegen, waarna ik weer naar huis ging. Maar in verband met de verzorging was het beter als ik naar Sint-Michaël verhuisde.”

Verhuizing naar Sint-Michaël

“Op 21 december ben ik naar Sint-Michaël verhuisd. Om te beginnen woonde ik in de gesloten afdeling, omdat er nog geen kamer vrij was, maar na drie weken kreeg ik mijn eigen kamer. Ik ben erg tevreden, ik ben sowieso altijd een tevreden mens geweest, als kind al. Het is hier goed en de mensen zijn vriendelijk.

Essen vroeger en nu

“Vroeger waren er veel kleine winkeltjes en recht tegenover de kerk in Hoek was een café. Onze boodschappen deden we in Essen. Er komen tegenwoordig veel mensen en auto’s over de grote baan en er staan veel appartementen tegenover de kerk. Daar stond een mooie woning, maar die is afgebroken voor de appartementen, waar veel jonge mensen wonen.”

NN

126