Noordernieuws.be Nieuwsmagazine van de Noorderkempen
Tony Verbiest (87) werd in de Kammenstraat geboren. Zijn vader was groenteboer en had een winkel in de Stationsstraat, hij leurde ook met groente langs de deuren. Hij woonde in Bergen Op Zoom en Tony’s moeder kwam uit Halsteren.
Leuren
“Mijn vader is een keer van Bergen Op Zoom naar Essen, met zes honden die de kar trokken, gaan leuren”, vertelt Tony. “In Nispen werd de kar door een camion aangereden en de honden zijn zelf naar Bergen Op Zoom teruggegaan.
Nadat mijn ouders getrouwd waren, zijn ze in Essen komen wonen. Ik heb drie broers en ik was de een na oudste. Ik ging naar de gemeenteschool, recht tegenover de post.”
Oorlog
“Toen de oorlog uitbrak was ik drie jaar oud. Ik herinner me dat er veel doden vielen en er huizen kapotgeschoten werden. Er werden ook veel krijgsgevangenen gemaakt. Een buurman in de Kammenstraat kwam buiten en er ging een kogel van rechts naar links door allebei zijn ogen, hij werd daarna ‘Blinde Jan’ genoemd. Als hij een halve centimeter naar voren had gestaan, was hij dood geweest.
We hadden niet veel te eten en hebben honger geleden Op 1 november 1945 waren de mensen naar de kerk aan het gaan. Mijn vader was aan het leuren en ze vroegen: ‘Heb je geen beleg voor je boterham?’ Dit omdat het een feestdag was. Mijn vader is op die datum nooit meer gaan leuren.”
Boter smokkelen
“De school ging tijdens de oorlogsjaren gewoon door. Meester Ulles deed het eerste en tweede studiejaar en meester Van Gils het derde, vierde, vijfde en zesde. Later werd hij schoolhoofd op Horendonk. Ik heb tot mijn veertiende op school gezeten.
Tijdens de oorlog heb ik met de fiets, samen met mijn broers, boter gesmokkeld. We keken dan waar de douane stond en gingen via een andere weg naar huis. We zijn een paar keer betrapt en dan werd de boter afgepakt. Het was Nederlandse boter, die dan van een Belgische verpakking werd voorzien of ze namen het zelf mee naar huis.”
Honderd uur per week werken
“Mijn vader had zijn winkel in de Stationsstraat en leurde ook huis aan huis. Nadat ik van school kwam ben ik bij hem gaan werken. Ik werkte honderd uur per week. Ik ging met mijn vader om 02:00 naar de veiling in Antwerpen, maar ik moest het werk doen, want hij zat in het café. Ik was 25 toen ik mijn vrouw Joke leerde kennen in ‘Het Gebouwke’ in Roosendaal, waar de jeugd ging dansen. Zij was 17. Ik had een paar keer met haar gedanst en omdat het slecht weer was, bood ik aan haar naar huis te brengen. We hebben gekust en ze ging naar binnen. Ze droeg een blauwe jas. Een paar dagen later zag ik haar weer en bood wederom aan haar naar huis te brengen. Na een paar maanden ‘moesten’ we trouwen.”
Huwelijk
“Mijn moeder was het wel met ons huwelijk eens, maar mijn schoonmoeder heb ik toen een jaar niet gezien, die was heel boos. Ik werkte dus bij mijn vader en mijn vrouw ging na ons huwelijk ook in de winkel staan. We mochten drie kinderen krijgen, twee meisjes en een jongen. Mijn vader overleed toen hij 67 was, oorzaken: teveel roken en teveel drank. Mijn vrouw en ik hebben de winkel verdergezet en zijn ook met charcuterie begonnen.”
Pensioen
“Op mijn 58ste zijn we met de winkel gestopt en hebben een huis op de Heikant laten bouwen, in het Smoutebos. Toen we de winkel hadden, gingen we nooit op vakantie. Daarna zijn we een keer naar Spanje en naar Oostenrijk geweest. We fietsten veel, naar Roosendaal enzo. Mijn vrouw borduurde mooie dingen waar ze veel tijd instak, ik ging dan waterskiën in Bergen Op Zoom. Ook ging ik op judo en gaf ook judoles, tot ik tijdens een les mijn knie brak. Toen was het gedaan, heel mijn leven veranderde. Mijn vrouw hield niet van dieren, maar ik ben altijd gek geweest van poezen en heb ze altijd gehad.”
Verhuizing naar Sint-Michaël
“Vorig jaar is mijn vrouw aan borstkanker overleden na een ziekbed van twee jaar. Mijn kinderen hebben er een paar maanden geleden voor gezorgd dat ik naar Sint-Michaël kon verhuizen, zodat ik goed verzorgd zou worden en veel gezelschap zou hebben. En ik heb het hier ook heel goed, ik kom niks tekort en heb alles.”
Essen vroeger en nu
“Essen is helemaal anders geworden. De mensen wonen en leven anders en er zijn geen kleine winkeltjes meer. Het verkeer is drukker geworden, want vrijwel iedereen heeft een auto. Essen is wel gezelliger geworden en ik vind de mensen vriendelijker.”
NN
142
