Trots op zijn beroep. Björn Mertens vertelt!

Op het middelbaar twijfelde Björn Mertens (37) heel erg tussen twee richtingen: iets in de geneeskunde en acteur. Geneeskunde, omdat je dan mensen op medisch vlak kunt helpen en acteur, vanwege de kunst en de creativiteit. Maar toch ging zijn studiekeuze een heel andere kant op.

Zoekende

“Ik was qua beroepskeuze heel erg zoekende en op het middelbaar ben ik afgestudeerd als elektrieker, maar dat was mijn ding niet en heb ik dus nooit wat mee gedaan.” Na het middelbaar heb ik een paar opleidingen voor tolk gedaan, namelijk Portugees, Frans en Engels”, vertelt Björn. “Daar ben ik uiteindelijk niet mee verder gegaan, die waren echt te zwaar. Daarna viel mijn keus op interieurvormgeving. Hoewel ik voor het grootste deel geslaagd was in mijn eerste jaar, ben ik hiermee toch moeten stoppen vanwege het hoge kostenplaatje.”

Zorgkundige

“Ik ben verder gaan zoeken en bij HBO4 verpleegkundige uitgekomen. Dat zag ik bij een opendeurdag in Antwerpen en dat zag er interessant uit. Vooral het Latijn en het sociale aspect spraken me erg aan, maar ook dat we na een maand al kennis mochten vergaren en toepassen op de werkvloer tijdens onze stages. Ik heb me ingeschreven, ben met de opleiding begonnen en toen ik na een jaar opleiding mijn visum zorgkundige al behaalde, ben ik gaan werken. Na de opleiding vond ik een baan bij een woonzorgcentrum in Antwerpen.”

Uiteenlopende cliënten

“Het was leuk, helaas enkele collega’s minder, dus ben ik gaan solliciteren bij Familiehulp Antwerpen. Via die organisatie hielp ik mensen thuis met hun verzorging, boodschappen doen, ging met ze wandelen, … De cliënten waren heel uiteenlopend, zelfs drugs- en alcoholverslaafden. Maar als die hun problemen onderkennen, zijn ze heel aangenaam om voor te zorgen. Ook de verschillende culturen waren fijn om mee samen te werken, want je leert altijd van elkaar. Een van de redenen waarom ik Antwerpen nog altijd wel mis. Ook had ik als collega’s een heel goede en sterke groep.”

Leuven

“Na vier jaar ben ik getrouwd en ben met mijn man Joseph naar Leuven verhuisd. Daar bleef ik voor dezelfde organisatie werken, maar dat was toch minder. Er heerste een andere mentaliteit, geheel anders dan in Antwerpen. Je kreeg er erg moeilijk contact en elke dag kreeg ik wel vervelende opmerkingen over mijn Antwerpse accent. Je kon daar jezelf niet zijn en zo belandde ik in een burn-out. Op een gegeven moment stelde Joseph voor om richting Antwerpen te verhuizen en zijn we uiteindelijk in Essen gaan wonen.”

WZC De Bijster

“Daar ben ik fotografie gaan studeren en voor mijn eindwerk wilde ik iets rond dementie doen. Omdat ik ooit stage bij WZC De Bijster heb gedaan en dus wist dat ze met mensen in het dementieproces werken, heb ik ze gecontacteerd. Ik heb gevraagd of ik er twee weken mocht blijven slapen in het begeleid wonen centrum. De bedoeling van mijn eindwerk was om mensen in het dementieproces te portretteren zonder het ziektebeeld te laten zien, waarbij dat enkel de persoon zelf centraal staat. Dat was goed en heb mijn eindwerk kunnen maken.”

Huiselijkheid

“Corona kwam en ik ben er gebleven om te helpen en ik werk er nu nog. Het is heel leuk, want je bent er echt voor de mensen. Omdat De Bijster voor huiselijkheid staat, hoef ik ook niet verplicht een uniform te dragen. Ik organiseer mee ateliers, doe activiteiten met de bewoners, zoals bloemschikken, zijdeschilderen, maskers voor carnaval maken, en met de borrelavonden treed ik op en zing ik.”

Richten op de bewoners

“Ook de collega’s zijn heel tof en er zijn werkgroepen rond de diverse thema’s, zodat we ons helemaal kunnen richten op de bewoners. We hebben ook werkgroepen, zoals muziek, drama, toneel en poëzie. Er worden feestmaaltijden georganiseerd, waar de leefgroepen om de beurt aan deel kunnen nemen. Zo zijn er veel activiteiten, ook seizoensgebonden. Al deze dingen maken De Bijster voor mij de ideale werkplek!”

Trots op mijn beroep

“Ik ben trots op mijn beroep, omdat elke dag anders is en altijd voor een uitdaging zorgt. Trots dat ik elke dag verschil kan maken voor iemand. Trots dat je met gesprekken iets los kan weken bij iemand.”

NN

13