Noordernieuws.be Nieuwsmagazine van de Noorderkempen
Adrienne Van Poucke (97) werd in Wachtebeke, Oost-Vlaanderen, geboren. Ze had twee zussen en haar vader werkte in een fabriek, haar moeder zorgde voor het gezin.
Naailes
“Ik ging naar de gemeenteschool en daarna kreeg ik naailes bij een mevrouw, omdat ik naaister wilde worden”, vertelt Adrienne. “Toen ik ging werken naaide ik altijd thuis en tekende patronen en maakte vrouwenkleding voor mijn moeder, mijn zussen en klanten. Ik vond het echt leuk werk. De mensen namen zelf stoffen mee en boeken waar het kledingstuk in stond, dat ze wilden hebben.”
Oorlog
“Toen ik veertien was brak de oorlog uit. Mijn vader ging elke week bij mijn grootmoeder, die een oven had, brood bakken. Er vielen veel bommen en we schuilden in de kelder, maar ons huis raakte gelukkig niet beschadigd. Van de Belgische soldaten in de buurt kregen we vaak een appel, die waren erg lief voor kinderen. Je hoorde hun laarzen hard op de kasseien tijdens het marcheren, dat maakte veel lawaai.”
Uit in Zelzate
“Op zondag gingen we altijd naar de cinema in Zelzate en daarna gingen we er dansen. We gingen er met de fiets of trein naar toe, want in Wachtebeke was verder niks. Mijn man, André, ging ook uit in Zelzate, ik kende hem wel, want hij was van dezelfde parochie. Ik was negentien toen we trouwden en mijn trouwkleed had ik zelf gemaakt. We mochten drie kinderen krijgen, een meisje en twee jongens. Mijn man werkte in een fabriek waar ze stenen vloeren maakten. Later is hij bij de douane in Antwerpen gaan werken en zijn we daar naar toe verhuisd. Ons zoontjes was toen negen maanden oud, ik vond het erg leuk in Antwerpen.”
Duivensport
“We gingen op vakantie naar Blankenberge en deden ook vliegvakanties, naar Turkije bijvoorbeeld. Mijn man ging op zijn 65ste met pensioen en zo konden we vaker met vakantie gaan. Hij had sportduiven en heeft veel prijzen gewonnen. Hij bracht de mand met duiven naar het café van waar de duiven werden vervoerd. Ik ging niet altijd mee, maar we gingen samen wel op café op andere dagen. Er waren geen supermarkten in Wachtebeke, alleen kleine winkels waar je je boodschappen deed.”
Verhuizing naar Essen
“De gezondheid van mijn man ging achteruit en hij kreeg vochtophopingen, het water liep zijn benen uit. Na zijn overlijden ben ik in ons huis blijven wonen, maar ik werd heel ziek en heb vier maanden in het ziekenhuis gelegen. Een van mijn zoons woont hier in Essen en heeft gezorgd dat ik naar Sint-Michaël kon verhuizen, dat was in februari 2022. Mijn schoondochter werkt hier ook.
Ik heb een gezellige kamer met een mooi uitzicht en er is altijd wel wat te zien, zoals mensen die voorbij komen, spelende kinderen. Er staat bij mij in de kamer altijd muziek aan en als er activiteiten zijn waar ik aan mee kan doen, dan doe ik dat. Ik krijg veel bezoek van familie en dat is altijd leuk. Het is fijn om hier te kunnen wonen.”
NN
41
