Els schrijft… over toeval

Toeval bestaat niet zeg ik altijd, maar wat betekent dat eigenlijk? Klets ik maar wat of ligt de toekomst echt vast, is elke ontmoeting gearrangeerd, bestaat er zoiets als kleding die ongeluk brengt en ligt je einddatum vast? Komt hier ook intuïtie bij kijken en moet je altijd naar je gevoel luisteren?

Ik ken deze antwoorden ook uiteraard niet, maar in mijn vakantie heb ik veel nagedacht. Mijn moeder is namelijk overleden in augustus (2005), dus rond deze periode dwarrelen er altijd moederverhalen naar boven. Er kwamen dit jaar een paar bijzondere herinneringen boven vanuit het verleden, waardoor je toch zoiets hebt van hmmm … tja…..

Mijn vader had bijvoorbeeld een regenjas die hij graag droeg, maar elke keer als hij de jas aantrok gebeurde er iets wanneer hij op de fiets vertrok. Een boomstronk op de weg die plotseling leek op te doemen, een gekke valpartij. Was pa onhandig of onsportief. Nee, nee. Een sterke, sportieve man. Nix aan de hand. Mn moeder begon er grappen over te maken. Je had je jas weer aan he… Met andere woorden… Logisch dat het mis ging. Ze verstopte de jas, maar pa kwam er achter en trok hem op een dag weer aan, maanden later. In die periode geen vuiltje aan de lucht.

Tot die ene dag.
Hij viel deze keer heel hard met de bewuste jas aan en werd naar het ziekenhuis vervoerd. Het viel allemaal mee, maar de jas, de jas, de jas… Het lag aan de jas. Dat is toch gek? De jas ging rigoureus de vuilbak in. Er werd geen woord meer over gewisseld, maar het bleef altijd in mijn herinnering en later spraken wij er nog wel eens over. Weet je nog, van die ongeluksjas?

Zoiets.

Dan hadden we ook nog een buurjongen. Wij woonden op de zesde verdieping en de buurjongen op de vijfde. Een wilde jongen met blond haar en een motor, waar hij aan vastgeplakt leek.
De motor.
Hij had een brommer en een motor. Daar kwam het alweer. Met de motor was er geen enkel probleem, hoe hard hij ook reed. Het was de brommer. Elke keer wat. Een schram, een onderdeel dat op een gek moment viel en heel wat ongelukken, blessures en breuken.
Onze ouders gingen met elkaar om en mijn moeder zei regelmatig: “Het wordt z’n dood nog.” Ze sprak het ook uit tegen de buurman: “Hij moet niet meer gaan rijden met die brommer.” Buur keek haar aan en in zijn ogen was te lezen dat hij deze mening ook deelde.
Die verdomde brommer.
Hij wordt niet oud, sprak mijn moeder in raadselen tegen ons. Hoe houden we hem tegen?
Een tijdje reed hij er niet op. Had toch geluisterd, maar was ook aan het revalideren van een ongeluk op…

Toen, op een dag. Daar ging hij … Op de brommer en kwam nooit meer terug.
Ongeluk met dodelijke afloop. Het onheilsgevoel eromheen, want we zagen hem die ochtend vertrekken. Ik keek naar het gezicht van mijn moeder en er ging een soort huivering door me heen. In datzelfde jaar overleed mijn vader.
Afscheid, pijn, verdriet.

Je zoekt antwoorden maar krijgt ze niet, want we willen eigenlijk allemaal overal een verklaring voor vinden. Misschien om het te verhinderen of om de loop van het geheel te veranderen, maar ik kan je nu al zeggen, er bestaat geen app voor. Je moet er doorheen, want mensen kiezen hun eigen weg, leven hun eigen leven en mogen hun eigen ervaringen doormaken, al of niet met een prachtig einde. Ik heb dus ook nog steeds de antwoorden niet helaas.

In een ding geloof ik nog steeds wel. Toeval bestaat niet, al is het zeker geen garantie voor geluk. Dat niet. Mijn beide ouders zijn in augustus overleden, mijn moeder zelfs een dag voor haar verjaardag waar ze geen zin in had. Ook de rest van de familie is in augustus overleden. Is dat niet apart? Toeval of…

Tot rap!

Els

Els Voermans is geboren in Dordrecht en woonachtig in Rotterdam. Geen Belgische, maar ze kijkt wel veel naar Belgische programma’s en kan daar erg van genieten. Schrijven is haar grootste hobby, daarom heet deze rubriek ook ‘Els schrijft’. Vandaag deelt ze weer een van haar columns met ons. Klik hier voor haar eerder verschenen columns.

7