Els schrijft… over verlies en vergankelijkheid

Lieve lezers, een kleine waarschuwing vooraf. Dit schrijfsel gaat over verlies en vergankelijkheid. Als je net een geliefde verloren hebt, wil je er misschien op dit moment even niet over lezen.

Tis 1985. Ik ben met een vriendin in Wales. Nee, we hebben geen internet, geen mobieltje. Enkel de vaste telefoon en het postkantoor om het thuisfront te bereiken. Het was een prachtige week. Wales is heerlijk, de landschappen, het grote strand, de taal waar je niets van verstaat, de vriendelijke mensen, de bootreis, de treinreis met een dagje Londen op de terugweg, het tapijt in de kroegen. We logeerden in een guesthouse in Swansea. Zeer lieve mensen, die me nog helder voor de geest staan.

Mijn vader lag toen al in het ziekenhuis, voor iets onduidelijks eigenlijk, maar hij vond het prima dat ik dit reisje ging maken. Tenslotte was ik maar een weekje weg. Ik belde niet naar huis. Ik was jong, voelde de vrijheid van het doen waar je zin in hebt en had geen trek in nieuws dat ik niet graag wilde horen, want op de achtergrond was er wel een soort onheilsgevoel aanwezig….

Thuisgekomen was het mis. De vibe van de mooie reis was snel verdwenen toen ik mijn moeder aan de telefoon kreeg. “Hoe ist met pa?”, vroeg ik meteen. Het werd stil aan de andere kant. “Niet goed. Er zit een fout plekje op z’n long. Hij krijgt chemo”, sprak m’n moeder voorzichtig. M’n lieve sterke vader. Hij zou 100 worden, riep hij altijd. Z’n praatjes waren weg. Een stille, benauwde zieke.

Zo zat ik daar naast het bed en daarna met tranen op de fiets naar huis. M’n lieve, sterke vader haalde het niet. Het drong pijnlijk tot me door. Die nacht daarna moesten we blijven slapen in het ziekenhuis, want het ging niet goed. Binnen vier weken was de snel groeiende tumor hem fataal geworden. De chemo had niet mogen baten

Gelukkig werkte de moeder van een andere vriendin op de longafdeling. Zo werden wij nog een beetje geïnformeerd. Want verder was het een zware, voor ons emotionele, eenzame toestand waarbij weinig met ons werd gesproken of werd uitgelegd. Het ging ook zo snel, je kon het nauwelijks verwerken. De dood holde voor ons uit.

Dag lieve pa.

Hoe anders is dit tegenwoordig met terminale patiënten. Kanker is ook niet perse meer een ter dood veroordeling al zal niemand blij worden van deze mededeling.
Maar..
Er is inspraak, empathie, uitleg en duidelijkheid zover dit mogelijk is. Qua medicatie is er zoveel meer. Middelen tegen de heftige bijwerkingen. Alles wordt besproken. Er zijn keuzes.
Levensverlengend, maar niet ten koste van alles. Mensen willen graag kwaliteit van leven behouden.

Zo ben ik eindelijk gaan kijken naar ‘Over mijn lijk’. Een serie over een aantal jonge mensen van rond de 15 tot 31, die een terminale ziekte hebben. Ook hun familie wordt hierbij betrokken. Eerlijke, diepe gesprekken met elkaar, met de kinderen. Afscheid, laatste feesten, een trouwerij, de kist die met elkaar beschilderd wordt in de tuin. Zeer integer gefilmd. Het leven zelf met op de achtergrond het sterven, het overgaan, het afscheid en heel soms het wonder van de genezing.

Natuurlijk is dit enorm heftig en confronterend om naar te kijken. Op de een of andere manier betrek je het ook op jezelf, je eigen leven, want hier zie je een grote overlevingskracht met alles wat erbij hoort. Jemig, hoe zou ik zelf en ook .. Waar maak ik me in Godsnaam druk over…

Opeens zie je ook dat zij het geheim hebben gevonden van het plukken van de dag. Leven in het NU, want morgen is je niet beloofd. We kennen ze allemaal, deze uitdrukkingen, maar het juist gebruiken van je energie met de liefste en beste mensen om je heen is bij hen de ultieme levenshouding geworden.

Nix uitstellen. Niet zeggen we zien wel en het komt morgen wel… Want morgen … Het is er soms niet meer. Op social media zijn een aantal van deze jongeren ook zeer actief en het heeft me geleerd blij en dankbaar te zijn, voor alles wat er op het pad komt. Hoe zij acties op touw zetten, jongleren met de medicatie, letterlijk alles uit het leven halend. Ja, er zijn ook slechte dagen en ja, er wordt gehuild, maar ook zeer veel gelachen, grappen gemaakt over kanker. Dat kan dus allemaal en het is er ook naast elkaar. Ik heb zeer veel bewondering voor deze levenshouding en waarom lukt dit de zogenaamde gezonde mensen toch alsmaar niet zo goed…..

Het zal je misschien verbazen maar uiteindelijk zijn we allemaal sterfelijk.
Pak je vreugde,
pak je plezier,
pak elkaar vast, want de tijdlijn is niet onuitputtelijk.
Pluk….
Alles is eindig.

Een fijne week voor jullie, geniet en tot rap!!

Els

Els Voermans is geboren in Dordrecht en woonachtig in Rotterdam. Geen Belgische, maar ze kijkt wel veel naar Belgische programma’s en kan daar erg van genieten. Schrijven is haar grootste hobby, daarom heet deze rubriek ook ‘Els schrijft’. Vandaag deelt ze weer een van haar columns met ons. Klik hier voor haar eerder verschenen columns.

6