Els schrijft… over de bewuste consument

Al sinds jaar en dag werk ik bij een woningcorporatie, maar doe eigenlijk steeds iets anders of tussendoor weer eens invallen op een andere afdeling in verband met ziekte of drukte.

Zo ook een paar jaar geleden, toen ik een tijdje werkte op de afdeling klachten coördinatie.
Het werd ook gevraagd onder het motto ‘Jij kan zo leuk omgaan met boze bewoners’. Dat is ook zo en ik vind het ook wel grappig om samen een oplossing te bedenken, voor een fout gelopen afspraak of reparatie. Vaak valt het ook heel erg mee al je maar goed luistert en geen onzin gaat verkopen, want dat pikken mensen gewoon niet en geef ze eens ongelijk.
Ik heb zo mijn eigen manier om met mensen om te gaan…

Zo gezegd zo gedaan. Ik naar klachten coördinatie. De eerste brief was al een heel serieuze. Het ging om fout gelopen afspraken, ook was de monteur niet vriendelijk geweest en zo nog wat akeligheden. Opbellen dan maar.

“Ahhh”, zei ze. “Wat fijn dat u belt.” Vervolgens kwam het hele verhaal als een waterval m’n oren in. Er kwam geen einde aan. “Kijk”, sprak ik. “Het is idd allemaal erg vervelend en ik begrijp uw boosheid hierover, maar wat ik er nu van hoor is het toch wel opgelost allemaal?”

“Jaha”, sprak mevrouw. “Zeker, maar ik dacht dan weten jullie het. Niet meer zo doen he!” Ik zag haar voor me, de beledigde hoge stem van iemand die verder overdag weinig om handen heeft. Die let op alles en iedereen in de omgeving, waarbij niemand maar dan ook niemand aan haar verwachtingen kan voldoen.

“Weet u wat”, stelde ik voor. “Misschien vindt u het leuk om als kleine troost een bloemetje te ontvangen of een kadobon. U mag kiezen.” Voor jullie beeld. Dit is bedrijfsbeleid en heb ik niet verzonnen natuurlijk.

Het werd even stil.
“Bloemen?”
“Ja, bloemen of een bon.”

Ze aarzelde hier. “Bloemen dan maar.”
“Ok”, zei ik. “Ga ik bestellen. Nog een voorkeur? Vrolijk, stemmig, u zegt het maar.” Ik moest zelf maar kiezen en of ze hier nog wel een bevestigingsmail over kon krijgen, want ze vertrouwde niemand meer bij dit bedrijf.

Ik stuurde de mail met de afgesproken bezorgdatum en bestelde de vrolijke bos met een kaartje: Speciaal voor u!

Aan het einde van de middag kreeg ik een mail terug. Ze hadden nog eens samen op de bank gezeten met een koffietje en toen had haar man geroepen dat hij helemaal geen bloemen wilde. Dat hij allergisch was, hij wilde liever taart.
Taart?
Ok.

Of ik even wilde bellen met betrekking tot dit plotseling ontstane dilemma… Ik belde.
“Tja”, piepte ze. “U moet weten, mijn man kan niet tegen bloemen.
“Zozo”, zei ik. “En daar had u geen erg in vanmorgen?”

“Nou ja”, zei ze. “Hij wil liever taart.”
“Dat snap ik”, antwoordde ik. “Maar taart zit niet in ons assortiment. U kunt kiezen tussen een bloemetje of een bonnetje.”
“Dan wordt het een bonnetje he”, sprak ik, want ik begon het een beetje zat te worden. “U kunt met de bon zelf een taart gaan kopen”, sjilpte ik vrolijk….

Nu werd ze boos. “Neee”, riep ze. “Dat wil ik niet. We willen een taart bezorgd krijgen. Wat denkt u wel! Wij kopen bijna nooit taart. U wilt gewoon een kale kip op de grond gooien!”
HUHHH?
Kale kip? Op de grond? Inwendig lachte ik me gek om deze verbastering van de afdeling spreekwoorden en gezegdes. Waarschijnlijk bedoelde ze, van een kale kip kan je geen veren plukken, maar deze is eigenlijk veel grappiger.

“Ik wil niets op de grond gooien en zeker geen kale dieren”, opperde ik. “Het verandert helaas niets aan de keuzes.” Daar zaten ze samen op de bank, zij praten, hij meeluisteren. “Dus wat gaan we doen? Ik annuleer de bloemen begrijp ik, want uw man is allergisch. Bloemen zijn geen goed idee, ok, geen bonnetje dan?”

“Nee”, was het kortaf. “Hou alles lekker zelf.” “Ok, wat jammer.” Zo wenste ik de dame in kwestie een fijne avond en hiermee was de zaak beklonken… dacht ik. De volgende ochtend zat er opnieuw een mail bij de ingekomen post: We willen toch graag de bloemen….

Hierop heb ik niet meer geantwoord zoals jullie hopelijk zullen begrijpen, want een keer houdt het op en helaas de bloemenbestelling had ik al geannuleerd. Zoals die dingen soms gaan….

Fijne week voor jullie en tot rap!

Els

Els Voermans is geboren in Dordrecht en woonachtig in Rotterdam. Geen Belgische, maar ze kijkt wel veel naar Belgische programma’s en kan daar erg van genieten. Schrijven is haar grootste hobby, daarom heet deze rubriek ook ‘Els schrijft’. Vandaag deelt ze weer een van haar columns met ons. Klik hier voor haar eerder verschenen columns.

8