Noordernieuws.be Nieuwsmagazine van de Noorderkempen
Kinderen zijn belangrijk, want anders sterven we uit op een gegeven moment. Zo simpel is dat. We moeten ons dus voortplanten. Zo worden we ook min of meer opgevoed, maar het lijkt ook een soort instinct. ‘Ik wil een baby met jou…’ De liefde, de liefde en nog eens liefde, al houdt dit lang niet altijd stand, helaas. Kinderen van de rekening… Of valt het mee? Een ding weet ik wel, je moet er goed voor zorgen en stopt ze niet zomaar in een kast om er vanaf te zijn.
Baby’s zijn schattig, aaibaar, al snappen niet alle mensen wat de gevolgen zijn en per ongeluk zwanger raken is nog altijd niet uit de wereld. Wat dat betreft is er niet zoveel veranderd gek genoeg, ook al worden alle mogelijke onderwerpen hierover vrij openlijk besproken. Ongelukken dwarrelen nog altijd in kleine hoekjes.
“Heb jij kinderen?” Laatst vroeg weer eens iemand dat aan me.
“Nee, nee. Ik heb geen kinderen.”
Een meewarige en ietwat medelijdende blik werd mijn deel, want je bent dan kennelijk meteen een zielepoot, die natuurlijk radeloos verdrietig is. Zeker en vast staat er niemand bij mijn graf en zal ik eenzaam sterven. Ik keek haar zo eens aan en antwoordde iets te zakelijk.
“Tis niet zielig. Ik wil ze niet. Vind er nix aan. Ik ben heel gelukkig zonder.”
“Jij… Heb jij kinderen?” vroeg ik, want ik kon het niet laten.
“Uhh nee… Maar bij ons lukt het niet.”
Ahh.. oepsie…
Daar gaan we.
Wat te zeggen….
Kijk, ‘t is heel simpel. Als ik morgen zeg dat ik zwanger ben, word ik door de hele wereld gefeliciteerd ook al heb ik de zwangerwordenleeftijd lang geleden achter me gelaten. Wat ik bedoel is: niemand zal vragen waarom je in godesnaam zwanger bent, want het is feeestttt… Je hoeft nix uit te leggen. Maarrrr wil je het niet, dan moet je van alles uitleggen. Ik weet al vanaf mijn achtste jaar dat ik niet wil trouwen en geen kinderen wil.
Punt.
Jaja, ik speelde met babypoppen en was dol op baby accessoires. Nog steeds trouwens.
Bij een ander vind ik het allemaal prima en kan er ook van genieten, want ik heb geen hekel aan kinderen. Ik wilde ze gewoon niet. Ik ging werken en wilde mijn eigen gang gaan. Dat kan niet met kinderen, al denken sommige ouders daar iets te gemakkelijk over, zoals ik het om me heen zie.
M’n hele leven heb ik van alles naar mijn hoofd gekregen:
Jij bent een egoïst…
Je bent zeker bang dat je je goede figuurtje verliest?
Je zult eenzaam sterven…
Het komt vanzelf.. Als je de juiste partner hebt….
Je mist veel…
Je zult spijt krijgen…..
Kinderen voegen iets toe aan je leven, dat mis jij allemaal…
Wil je de wereld redden?
UUhhh… Nee, nix van dit alles.
Niemand, maar dan ook niemand haalt het in z’n hoofd om dit aan een zwangere te vragen, toch? Alles mooi en fijn.
Het is wel een beetje apart. Afijn, het leven is in die zin maakbaar. Je kunt er zorg voor dragen niet zwanger te worden. Omgekeerd is het wat minder eenvoudig. De natuur zegt soms: nee, niet voor jou, al zijn er nu veel nieuwe mogelijkheden. Het blijft soms een pijnlijk en verdrietig onbeantwoord verlangen. Iets wat ik me dan weer vaag kan voorstellen, omdat een leven zonder kinderen ook heel waardevol en vrolijk, maar vooral vrij kan zijn.
Elkaar in de waarde laten is wel een dingetje. Toevallig, of niet, ben ik geboren in een familie waar bewust geen of weinig kinderen het levenslicht aanschouwd hebben. Baby’s zijn bijzonder, elk leven is bijzonder. Dat vind ik ook en kan ook genieten van kinderen. Als ze maar weer naar huis gaan, zeg ik altijd.
De babypoppen heb ik nog steeds, de kleertjes ook…. Ik ben geen moeder geworden. Ik knipte ook graag de haren van de poppen en ben ook geen kapster. Je ziet, het een sluit het ander niet uit maar ook niet in.
Leven en laten leven.
Geniet van de week en tot rap!!
Els
6
