Noordernieuws.be Nieuwsmagazine van de Noorderkempen
Er zijn maar een paar gebeurtenissen in dit leven die je eenmalig overkomen:
Je geboorte
De aller-, allereerste dag kleuterschool
Alle eerste dagen op een vervolgschooltje uiteraard, anders wordt de lijst wel errug lang.
Eerste werkdag
Laatste werkdag… In dit geval … Daar gaat dit schrijfsel zo meteen over en uiteraard het heengaan, overlijden, de laatste reis.. die ik zo mogelijk nog ff wil uitstellen.
Zo ben je op een goed moment de jongste in het bedrijf en heeejjjj… je denkt dat het jou nooit overkomt en ziet er velen gaan. Ook al denk je er zelden aan, je wil er ook niet aan denken. Dit is enkel voor de anderen, waarbij je ook best wat wil bijdragen aan het kadoke, maar zoals met veel festiviteiten, laten we het zo noemen, ben je zelf ook een keer de sjaak. Dit tegen wil en dank. Yaaayyyy, je hoort bij de oudsten van het bedrijf. Dusss… Tromgeroffel… Daar komtie… Het pesjoen, zoals ik het noem. Ik deed ook jaren alsof ik nog lang niet aan de beurt was. Nee joh, welnee. Ik heb nog wel even. Natuurlijk had ik ook wel in de gaten dat men al jaren mevrouw tegen me zei en er ook gevraagd werd of ik dit en dat nummer wel kende, omdat dit dan kennelijk niet bij m’n leeftijd paste om er wel iets van te weten of snappen. Nieuwe jonge medewerkers, lees collega´s, die me plotseling met u aanspraken. Het klamme zweet brak me uit. Tjessis nogantoe.
Zo werd ik laatst aangesproken bij het koffiemasjien. Op welke afdeling werkt u? Ik keek schichtig opzij.
“U?”, zei ik? “We zijn toch collega´s? We gaan hier informeel met elkaar om, toch?” Of had ik iets gemist, juist door mijn leeftijd? Dat ik het toch allemaal niet meer zo heel helder op de rij had. Flux rende ik naar het toilet, om aldaar bij het hysterische, lelijk makende licht steeds opnieuw te moeten ontdekken, dat er rimpels waren ontstaan, zomaar. Het leek wel alsof het gisteren nog anders was. Natuurlijk, logisch dat ze me aansprak met mevrouw. Zij met haar gladde, zijdeachtige, jeugdige huid en bijpassende uitstraling. Het kan hard gaan, besloot ik en er zit nix anders op dan het te accepteren en blij te zijn met het moois dat er wel is en dat ik godbetert dankbaar mag zijn deze leeftijd te hebben mogen bereiken. Toch? De magie van het ouder worden.
Het pesjoen is een bijkomend presentje. Het komt en komt er echt aan. Volgend jaar, 15 mei op m’n verjaardag. Oh ja, je kan eerder maar heel gek: ik vind werken leuk en ben aan het hele toeters bellenafscheid gedoe nog niet toe. Ok, ik wil wel rustiger aan gaan doen. Geen 36-urige werkweek meer. Een paar dagen werken, gezond voor je, je bent onder de mensen, gebruikt je hersenen en verder alles wat ik leuk vind.
Zeg ik nu….
Want het is net als de laatste reis. Je weet het niet precies. Het gevoel is ook voor elk mens anders. Ik zie ook collega´s om me heen, die een aftelkalender hebben opgehangen naast de werkplek. Ze schreeuwen om het afscheid en krassen met rode stift elke dag agressief door. Zo, die is ook gelukkig weer voorbij. Joehoee!! Liever gisteren dan vandaag!
Niet ik. Niet ik. Het benauwt me.
De datum van het afscheid is al geregeld en de locatie ook, want anders grijp je mis. Geen plek. “Wat ga je doen daarna? Het schiet al op he!”
De pip krijg ik ervan.
Ik heb nu gevraagd of ze ff willen ophouden met de pesjoengesprekken. Ik ben gewoon nog aan het werk.
Gewoon…
Dus laat me…
Anders heb ik er straks helemaal geen zin meer in.
Pesjoen. Het is een hele mijlpaal. Een hele periode in het leven die je voorgoed afsluit. Nieuwe avonturen, een heel nieuw gevoel. Nee jongens,es geen idee hoe dat zal zijn. Je weet vaak pas hoe je reageert als het moment daar is.
Nog 5 maanden… En dan…
Ik zie er tegenop, maar het wordt vast mooi.
Fijne nieuwe week, geniet en tot rap!
Els
10
