Els schrijft… over black doves versus James Bond

Zelf heb ik een paar dagen vrij en dat is fijn want los van het feestgedruis was Netflix een goede vriend of vriendin, zo je wilt. Een beetje scrollen tegenwoordig, want veel keuzestress enzo, maar daar zag ik er eentje.

Black doves. Een zeer spannende Engelse spionageserie. Goed begin, fijne muziek, met twee karakters waar je van alle kanten jaloers op wordt, de eerste minuten al en ook van gaat houden. Dit alles stroomde snel door me heen, terwijl ik m’n bankdekentje nog eens extra aanspande in de wetenschap dat ik geen held ben, m’n gelaat bij het minste geringste wit wegtrekt, ik niet stoer ben, m’n haar na een tandartsbezoekje al ingestort is door de geleden angst, … Ik me er ook van bewust ben dat de heldenmedaille nooit rond mijn halsje gedrapeerd zal worden.

Een beetje teleurstellend peins ik er op los, want welke kwaliteiten zijn er dan wel he, als je naar zo een serie zit te kijken. Met een dametje van hooguit 60 kg, die er zonder te verschieten een paar omlegt, lenig is, kan vechten als een Bengaalse tijger, nauwelijks hijgt met als eindstand haar en make-up on fleek (nog helemaal perfect dus), blik nog helder en haren op nummer. Waarna ze met snelle tred in de auto stapt, op weg naar de schoolkerstmusical, waar haar kinderen een rol in spelen, terwijl ze sexy naast haar man gaat zitten, alsof ze net van huis komt en iets later is door een of andere simpele haar in de boter.

De mannelijke hoofdrol is ook heerlijk kalm en onderkoeld, want een black dove zijn is heus geen sinecure. Prettige energie en… hij is gay. Een heel nieuw fenomeen in dergelijke series. Het heeft iets aantrekkelijks eigenlijk, omdat die twee onvoorwaardelijk van elkaar houden, zonder enige seksuele toespelingen. Hij heeft een andere, onbereikbare liefde, in de vorm van een liefdevolle, knappe, gekleurde meneer. Het is nergens storend of irritant, maar ik besefte wel dat dit alles kennelijk een must is in films, maar sowieso of overdrijf ik nu?
Zo´n beetje alle partijen komen voorbij, behalve de alien.
Was het spannend en heerlijk? Oh ja, ik moet altijd een beetje afkicken na dat gebinzj.

Tegelijkertijd werden alle James Bondjes herhaald op een tv zender. Ook daarvan heb ik er een paar gezien. De rol van de vrouw is wel 180 graden gedraaid en van binnen lachte ik me gek. Jongens, waar is de tijd gebleven dat James de dames bij de eerste ontmoeting al tegen het wandmeubel duwt, z’n lippen op de hare knalt en zij in extatische toestand “Ohhh, Jamessszzz”, fluistert in z’n oren.
Daarna belanden ze allebei tegelijkertijd op bed, ontfutselt haar tijdens de daad een ergens diep verstopt afluisterapparaatje, waarna de bedscène stomend wordt vervolgd met de medespionne, altijd als een soort knap, maar zeker ook ondergeschikt decor.
Stel je voor.
De enige overeenkomst is, dat in alle gevallen het uiterlijk glanzend kalm, knap blijft, de haren op nummer, make-up on fleek. Uiteraard zijn we nooit overstuur ergens van, want hoe benauwend de situatie ook is, we will survive. Always.

Laten we eerlijk wezen. In deze tijd zou James opgepakt worden door dezelfde Miss Moneypenny, die in de grond van de zaak ook heimelijk verliefd was op de onbehouwen James.
Oh James, jaja… En daar komt het mesje in z’n rug.
Hopla. Een paar klagende vrouwen, want hij zei dit dat zus zo en appte… Huh? Ongemanierde zinnen, carrière down the drain, weg James.
Zo doen we dat. De botte bijl erin.

Daar zat ik… Vroeger fantaseerde je dat je zo een lekkertje was, waar James voor viel. Tuurlijk mocht je tegen het wandmeubel worden gekwakt. Heerlijk toch? Bij wijze van spreken dan he, want toen ik zo naar die ouwe JB afleveringen zat te kijken viel ik toch van de ene in de andere verbazing. Hoe kon dit allemaal?

Vandaag de dag wil je uiteraard een Helen Webb zijn. Jezus, wat een held. Nix ondergeschikte rol. Touwtjes in handen, iedereen en alles de baas, vooral de emoties, sluw slim, knap….

Of…

De realiteit haalt ons gelukkig altijd weer in en slaan we niet een beetje door, zoals m’n moeder altijd zei. De kerk ligt ergens in het midden, toch?

Zo ist.

Ennum.. Een mooi twintig vijfentwintig voor jullie!
Een fijne, nieuwe, verse eerste week gewenst.
Bedankt voor het lezen weer.

Ik ga m’n haren wassen… Alles in en uit de plooi halen, make-up on fleek… HA!

Tot rap!

Els

Els Voermans is geboren in Dordrecht en woonachtig in Rotterdam. Geen Belgische, maar ze kijkt wel veel naar Belgische programma’s en kan daar erg van genieten. Schrijven is haar grootste hobby, daarom heet deze rubriek ook ‘Els schrijft’. Vandaag deelt ze weer een van haar columns met ons. Klik hier voor haar eerder verschenen columns.

Foto: Pxhere