Het tijdloze circus

Eind juli stond op Wildert een circustent: circus Pipo. De voertuigen die rond de oude tent stonden, waren geen woonwagentjes met een ezeltje ervoor zoals Nonono, maar zeer alledaags. Het plein was te klein voor de nieuwe tent, maar dit aftandse exemplaar deed geen afbreuk aan het geheel.
Het circus was duidelijk een familiebedrijf, met een vrolijke clown en zijn lief achter de popcorn automaat. Diezelfde dag was deze blij lachende Pipo nog door zijn rug gegaan en liep te klappertanden van de pijn. Walter en Annet, de eigenaars het café aan de overkant, hebben hem naar een kinesist gebracht die hem weer snel oplapte. The show must go on, nietwaar?

Allemaal hedendaags en zeer van deze tijd. Maar de kinderen waren van alle tijden. Overal vandaan zag je ouders met hun kroost aankomen, lopend, met de fiets en de auto. En bij alle kinderen zag je die verwachtingsvolle blik, die verried dat ze iets geweldigs gingen doen. Bij het kaartje kopen zag je ze vol ontzag naar de mevrouw van de kassa kijken, die alle macht in handen leek te hebben. Popcorn en chips hoorden erbij en je zag ze blij met het lekkers in de hand naar de tent gaan. Die tent die binnen zo donker was en misschien wel een beetje eng. Maar ze waren veilig, want pappa en mamma gingen mee.
Zo ging ik vroeger ook: gespannen, blij en een beetje bang, maar je genoot en het was altijd jammer dat het voorbij was. Zo’n circus geeft je iets mee voor altijd. Zo ging ik nog lang naar de inkomst van Sinterklaas kijken. Ondanks dat ik het kinderhormoon mis, genoot ik van die opgetogen gezichtjes en het geroep naar Sint en zijn Pieten. De Pieten die toen nog zwart mochten zijn en geen enkel kind dat ze associeerde met een bevolkingsgroep die zich nu zo gediscrimineerd voelt. Een goochelaar ontbreekt ook nooit in het circus en hij haalt alles uit zijn hoge hoed. Maar één ding kan hij er niet uithalen: de terugkeer naar je gelukkige en onbezorgde jeugd.

Groetjes,
Wiesda