De laatste dag

In de verte klonken schelle kinderstemmetjes en een zwoele wind nam de geur van zonnebrand mee. Evelien schrok met een snurkje wakker en keek meteen naar de stille mannenfiguur naast haar die op zijn buik lag. Ze glimlachte tevreden en ging overeind zitten. Haar blik gleed over het strand en de zee en uiteindelijk keek ze naar de gezinnen in de verte. Kleine kinderen speelden in het zand of liepen aan de hand van papa of mama door het water. Een stel pubers was aan het volleyballen en alles ademde blijdschap en rust. Ze keek naar de man en voelde zich gelukkig. Gelukkig zijn, ook voor haar op deze laatste dag, ondanks dat ze het niet had verwacht. Een week had ze doorgebracht op dit mooie Griekse eiland, maar wel alleen. Af en toe had ze zich diep triest en depressief gevoeld. Niet enkel vanwege het alleen zijn, maar ook door de vaak medelijdende of spottende blikken die ze op zich gericht voelde. Een vrouw van middelbare leeftijd was ze, mager en tanig. De medelijdende blikken kreeg ze, omdat ze alleen was. Omdat er niemand was met wie ze deze tijd kon delen. De spottende blikken kreeg ze, omdat er gedacht werd dat ze erop uit was een Griekse man als kortstondige minnaar aan de haak te slaan en dat ze geen succes had. Ze was er niet op uit geweest, maar toen ze vanochtend in alle vroegte op dit nog verlaten strand kwam, was hij er. Onder dit dakje van riet op vier paaltjes. Ze was bij hem gaan zitten en het was meteen goed geweest.
Het was haar laatste dag en ze had nog een paar uur naar het strand gewild, dus was ze hier heel vroeg naar toe gereden. Vanavond zou ze weer thuis zijn en zou het gewone leventje thuis weer doorgaan. Aan het eind van de ochtend zou ze teruggaan naar het appartementencomplex waar ze deze week had gewoond. In de beschikbare kamer voor late vertrekkers kon ze nog even douchen en zich omkleden. Haar bagage stond in een afgesloten ruimte en alleen het hoognodige had ze meegenomen voor dit korte strandbezoek.
Na het douchen zou ze naar het vliegveld gaan, de auto inleveren en inchecken voor haar vlucht naar huis. Maar nu zat ze hier en was voor het eerst deze vakantie niet alleen. Evelien maakte niet makkelijk contact, daar was ze veel te verlegen voor. En omdat ze geen mooie vrouw was, trok ze ook niet de aandacht. Ze was ook niet uitbundig of spontaan, wat ook niet meewerkt. Ze zou niet weten hoe ze zomaar een praatje met wildvreemde mensen zou moeten beginnen. Maar nu was ze gelukkig, ook al was het maar voor die paar uur.
Ondanks het afdakje voelde ze dat de zonnestralen haar toch raakten en samen met het zwoele briesje was dat een haast sensueel gevoel.
Ze ging weer liggen en draaide zich op haar linkerzij, zodat ze naar hem kon kijken. Zijn donkere, krullende haar bewoog in de wind. Voorzichtig raakte ze het aan en liet haar hand over zijn gebruinde en gespierde rug gaan om op te houden bij zijn billen. Ze drukte een lichte kus op zijn schouder.
Stilletjes stond ze op en liep naar het water. De kabbelende golfjes speelden langs haar voeten en het water had een heerlijke temperatuur. Omdat ze geen nat badpak in wilde pakken besloot Evelien het water niet helemaal in te gaan, maar dit was ook heel lekker.
Een blik op de stoere mannenfiguur met het gespierde lichaam deed weer een golf van blijdschap door haar heengaan. Onwillekeurig dacht ze toch weer terug aan de afgelopen dagen. O, zeker, Griekenland was mooi en ze zou altijd weer terugkomen. Ze zou weliswaar andere bestemmingen opzoeken, maar er was altijd wat te zien en het was er altijd leuk. Zelfs als je alleen bent en snakt naar gezelschap.
Vroeger kwam ze hier met Richard, haar man, maar die vond een jongere vrouw met meer rondingen toch interessanter en had zich in een relatie vol lust gestort. Toen ze hier nog met hem kwam werd ze niet medelijdend of spottend bekeken, toen hoorde zij ook tot een twee-eenheid. Nee, toen hoorde ze er gewoon bij.
Gegiechel leidde haar af. Ze zag een paar meisjes langslopen met juist die interessante rondingen waar haar ex haar voor had verlaten en het was overduidelijk dat ze ‘hem’ wakker wilden maken. Zelfs zijn achterkant was mooi om te zien. Zijn gezicht, waarvan de helft zichtbaar was, was klassiek en aantrekkelijk. Zijn ene arm lag om zijn hoofd, de andere gestrekt langs zijn zij.
De meisjes begonnen elkaar een beetje te duwen en aanstellerig harder te lachen. Een geïrriteerde trek verscheen rond Eveliens mond, werd haar dan niks gegund? Langzaam liep ze terug en probeerde de meisjes geen vinnige blikken toe te werpen. Met een gevoel van triomf ging Evelien weer zitten. Ze genoot van het feit dat er geen aandacht werd gegeven aan het gekir en het openlijke uitdagen. Ze keek de meisjes spottend aan: hij heeft geen oog voor jullie, dus maak je maar niet verder belachelijk.
Ze dropen af, af en toe nog giechelend over hun schouder kijkend en onderling fluisterend. Evelien ging weer liggen en legde haar hand op de bil van de Griekse god. Na een poosje keek ze op haar horloge en tranen sprongen in haar ogen. Ze moest nu echt weg, het vliegtuig wachtte niet en het had geen zin het naderende afscheid nog langer uit te stellen. Heel zachtjes pakte ze haar korte broek en t-shirt en veegde het zand van haar benen.
De handdoek waar ze op had gelegen klopte ze een eindje verderop uit, zodat er geen zand op hem zou komen, vouwde die op en stopte hem in haar strandtas. Ze controleerde of ze al haar spullen had, pakte de autosleutels uit haar tas en liep met haar sandalen in de hand richting de rand van het strandje waar haar auto stond. Na een paar meter stond ze stil en keek ze nog even om naar de stille man.
Waar hij in alle vroegte aan was overleden op dit toen nog verlaten strand wist ze niet, maar dat deed er ook niet toe.
Hij was fijn gezelschap geweest.

NN

70