Vrijwilligers zijn onmisbaar

Als er ineens geen vrijwilligers meer zouden zijn, zouden een heleboel dingen geen doorgang meer kunnen hebben. Denk alleen maar aan het personenvervoer. De Handicar is een bekend vervoermiddel in Essen en ook die wordt bemand door vrijwilligers. Maar in sommige gevallen gaat het vervoer per personenauto.
Rinus (63) werkt al vier jaar bij de MMC (minder mobiele centrale). De eerste twee jaar deed hij dat met zijn eigen auto. De mensen die via de MMC vervoer gebruiken, kunnen zelfstandig in- en uitstappen en lopen. Na twee jaar waren er gedurende sommige periodes, bijvoorbeeld tijdens de zomervakanties, te weinig vrijwilligers. Om die reden rijdt Rinus nu dus ook met de Handicar, waar vier rolstoel passagiers in kunnen en vier mobiele passagiers.
“Mijn vrouw deed dit werk al twee jaar, voordat ik er mee te maken kreeg. Ik werkte toen nog en tijdens een dagje uit voor de vrijwilligers en hun partners heb ik besloten het ook te gaan doen.” zegt Rinus.
Omdat de leeftijd van de medewerkers wat hoger ligt, is er ook af en toe wat uitval. Na een programma op de t.v. een paar maanden geleden, sloten zich tien nieuwe vrijwilligers aan die dan ook heel erg welkom waren.
“Ik doe het voor de mensen die het hard nodig hebben,” vertelt Rinus, “die kunnen anders niet uit de voeten. Je maakt contact met je passagiers en je hebt rechtstreeks effect van waar je mee bezig bent. Ik ben voorlopig ook niet van plan om er mee te stoppen: ik heb er veel voldoening van.”
De werktijden en samenwerking verlopen heel soepel en flexibel. “De werkdagen zijn in overleg. Als iemand echt niet kan, wordt dat binnen de ploeg altijd opgelost. De collegiale samenwerking is groot. Met complimenten aan Vera Brosens, die alles altijd in goede banen weet te leiden.”

In onze buurgemeente Nispen, werkt Coos Stolk (67) als vrijwilliger bij de Buurtbusvereniging. Deze vereniging bestaat vijftien jaar en is opgericht toen de grote bus omwille van bezuinigingen werd opgeheven. Betrokkenen uit Nispen zijn toen met de busmaatschappij en de provincie gaan praten. Als tegemoetkoming werd er een personenbus ter beschikking gesteld, maar die moest dan wel door vrijwilligers bemand worden. De bus legt een vaste route af en gaat van Nispen via de Roselaar in Roosendaal, naar Zegge, Bosschenhoofd en Oudenbosch. Elk uur rijdt er één, die maximaal acht personen kan vervoeren.

De route gaat door wijken waar een normale bus niet zou kunnen komen, bijvoorbeeld door te smalle wegen. Hij rijdt op alle werkdagen van 06:30 tot 17:30.
“Ik wilde graag iets doen aan de bereikbaarheid, want nadat de grote bus was opgeheven, was Nispen eigenlijk niet bereikbaar als je geen auto had.” vertelt Coos. “Het leek me heel leuk werk en dat is het ook. Ik hou van de contacten met de mensen en ben erg betrokken bij de bewoners van ons dorp.”
Coos doet dit nu twee jaar samen met nog zeventien vrijwilligers, waaronder het bevlogen enthousiaste bestuur waarvan de meesten al vanaf het begin bij de vereniging betrokken zijn. “De Buurtbusvereniging is een heel levendige vereniging, die veel voor zijn vrijwilligers doet en organiseert. Dan voel je je ook echt gewaardeerd voor wat je doet.”

Wat vindt Coos het leukste van zijn werk? “Eigenlijk vind ik alles leuk, maar de Leutbus is toch wel het allerleukste. Die rijdt met carnaval tussen Nispen en de Roselaar, op zaterdag tot en met maandag van 23:00 tot 03:00.” Bij dit soort werk heb je met allerlei mensen te maken en dat kan wel eens verrassend zijn.
“Toen ik een keer bij het station in Roosendaal stond, stapte er een man in die een dagkaart wilde kopen. Ongestempeld, want die verzamelde hij. Zoiets verwacht je natuurlijk niet, maar hij was er erg blij mee.”

Foto’s: Liesbeth Joosten

LW

31