Noordernieuws.be Nieuwsmagazine van de Noorderkempen
In dit nieuwe vervolgverhaal lezen we over Isabel en Theo. Theo is op slag verliefd op Isabel, en zij?
Zwijgend duwde Isabel de invalidenwagen over de heuvel richting het afgelegen strandje waar ze iedere avond zaten. Door het mulle zand trok ze het wagentje voort, tot vlakbij de vloedlijn. Uit de grote boodschappentas die aan de handvatten hing, nam ze een opgevouwen luchtbed en pompte het op.
“Ik ben zo terug.” Sprak ze tegen de man in de invalidenwagen en streelde hem over zijn haar. ze liep terug naar de camper om een fles wijn en een glas te halen. De man keek uit over de zee, niet in staat zich om te draaien en Isabel na te kijken.
Isabel woonde als jong meisje in een afgelegen dorp in Spanje. Haar ouders waren vroeg gestorven en veel familieleden waren er niet om zich om het jonge meisje bekommerden. Bovendien was iedereen arm.
In de dorre, droge streek was niet veel werk en het toerisme was toen nog niet echt op gang gekomen. Zodoende was Isabel gebonden aan haar geboortestreek en leefde in armoe, net als de rest van haar familie. Als klein kind merkte ze er niet zoveel van; ze wist immers niet beter? En echt honger had ze nooit geleden. Toen ze ouder werd ontwikkelde ze zich tot een heel knap meisje, aanbidders had ze genoeg. Maar ze was niet van plan zich vroeg te binden en jong kinderen te krijgen. Veel vriendinnetjes van vroeger liepen met kleine kinderen in dezelfde armoe waar ze zelf altijd in hadden geleefd. Dat wilde Isabel niet, niet voor haar eventuele kinderen, maar ook niet voor zichzelf.
Niet ver van het dorp was een klein ziekenhuis. Van kind af aan had Isabel hier rondgehangen en als vanzelf was ze met kleine dingetjes gaan helpen: een kindje vasthouden dat een prik kreeg, rolletjes verband aangeven, glaasjes water halen. Door de jaren heen had ze meer geleerd en was op een gegeven moment in dienst gekomen van het ziekenhuis. Officieel was ze natuurlijk voor een heleboel dingen niet bevoegd, maar in deze streek werd daar niet naar gekeken. Het loon was laag, maar ze had genoeg om eenvoudig van te leven en ze hield van haar werk. Als een duizendpoot deed ze de administratie, hechtte wonden, gaf injecties, beantwoordde telefoon en nog veel meer. Ze woonde alleen, in een heel klein huisje en was gelukkig.
Isabel was drieëntwintig toen op een dag een buitenlander het ziekenhuis binnen kwam lopen. Hij had bij het vervangen van de band van de huurauto zijn arm opengehaald en de lelijke wond moest ontsmet en gehecht worden. Toen hij Isabel zag vielen pijn, warmte, ziekenhuis, kortom alles, weg. Het was liefde op het eerste gezicht voor hem.
Theo was vijfenveertig toen hij Isabel voor het eerst zag. Hij was nooit getrouwd geweest, soms had hij een vriendin, maar dat duurde nooit lang. Theo was veel te veel op zijn vrijheid gesteld en taalde niet naar een vaste verbintenis. Tot hij verliefd werd op Isabel. Toen wist hij wat al die anderen hadden gevoeld als ze de vrouw van hun dromen ontmoetten. Hij had er altijd een beetje schamper om gelachen: liefde op het eerste gezicht… wat een onzin!. Met het beetje Spaans dat hij tot zijn beschikking had probeerde hij een gesprek te voeren. Isabel keek hem in eerste instantie bevreemd aan: om te beginnen kwamen er zelden toeristen in het stadje, ten tweede had ze nog nooit zulk merkwaardig Spaans gehoord. Ze voerde een vriendelijk gesprekje, maar ging niet op zijn uitnodigingen in; stel je voor, zo’n oude man. Maar Theo gaf het niet op, hij huurde een kamertje en ging iedere dag in het ziekenhuis langs of wachtte haar na werktijd op. In zo’n klein dorp valt dat al gauw op en spoedig begon iedereen zich er mee te bemoeien.
“Isabel, grijp toch je kans. Je zult het rijker hebben dan hier, hij heeft vast veel geld. Je wilt toch niet in deze armoede verder leven, als je het goed kunt hebben?”
Theo, onbewust van al dit geklets, probeerde allerlei manieren te verzinnen om bij Isabel te zijn. Maar helaas, ze was weinig toeschietelijk.Ze vond Theo oud en daarom een beetje belachelijk met zijn verliefdheid. Maar geduld is een schone zaak en na een poosje raakte ze in ieder geval onder de indruk van het gemak waarmee hij geld uitgaf. Niet dat Theo zo verkwistend was, maar Isabel was gewoon niets gewend.
Toen hij merkte dat ze hem daarom toch wel bewonderde, spiegelde hij haar het luxe leventje voor dat ze bij hem zou hebben. Hij jokte daar niet over; hij had een goede baan en lette op de financiën, zonder gierig te zijn. Ergens vond hij het niet leuk dat hij haar op deze manier moest paaien, maar ja, liefde maakt blind. En Theo was op dit moment stekeblind.
Hoe gaat het verder met Isabel en Theo, zal hij haar voor zich weten te winnen? Lees het morgen in deel twee van Levensavond
2
