De tijd vliegt. Een nieuw blog van Kelly Haverhals

Mijn dagen zijn te kort! Op CEPIA is het heel druk geweest, het waren de laatste dagen van Johanna in Costa Rica, verjaardagen, schoolwerk, zonsondergangen, etentjes, gezellige avonden thuis,… En oh ja, ORKANEN. En dat geeft me dus niet altijd de tijd om netjes aan mijn blog te werken jammer genoeg. Er zijn dagen dat ik om vijf uur thuis kom van CEPIA en ik gewoon in slaap val. Ik ben ook niet iemand die graag half werk doet, dus neem graag mijn tijd om te schrijven. Vandaag, op mijn vrije dag dat eigenlijk al geen vrije dag meer genoemd kan worden, heb ik eindelijk tijd!

Eerst een beetje over toch wel een speciale ervaring een ORKAAN. Soms sta ik ervan versteld hoe vaak het leven mijn hartcapaciteit wil testen. Ik weet nog toen mijn vake me vroeg over orkanen voor ik vertrok en ik hem met 100% zekerheid kon zeggen dat ze niet voor komen in Costa Rica. Wel, dat had ik misschien beter niet gezegd! Voor de eerste keer een orkaan in dit deel van de wereld net op het moment dat ik hier verblijf, wat een meevaller! De orkaan Otto had al heel wat schade veroorzaakt in Nicaragua en zou snel ook over Costa Rica trekken. Op televisie ging het uiteraard over niets anders: mensen die in de gevarenzone woonden waren geëvacueerd, de exacte locatie van de orkaan, wanneer zouden we hinder ondervinden, oproepen tot hulp,… Naar mijn gevoel een beetje paniek zaaien, maar het bleek uiteindelijk toch niet helemaal onterecht. Wij werden niet geëvacueerd, maar woonden wel in een ‘rode zone’, veel schade voorspeld dus. Donderdagavond, de dag dat Otto zou komen, kroop ik rustig in mijn bed. Ik geloofde niet dat we er iets van zouden merken. Plots werd ik wakker van de harde regen en wind, maar dat is hier sowieso al dramatischer dan in België, dus trok me er niet veel van aan. Tot mijn tica-zus me een berichtje stuurde om te vragen of ze bij mij mocht komen slapen uit angst. We zetten de televisie aan, volgden het nieuws op het internet en ze kreeg spraakberichten doorgestuurd van mensen in nood. Ook de elektriciteit viel regelmatig uit of de lichten flikkerden even. Geloof me, het spookhuis-gehalte was erg hoog op dat moment! Toen begon ik toch wel te begrijpen dat het serieus was, dat er mensen niet zo ver van mijn huis niet alleen zonder elektriciteit zaten maar ook zonder dak boven hun hoofd. Mensen waarbij de rivier die uit zijn oevers was getreden schade had aangericht, omgevallen bomen,… En terwijl je al die horrorverhalen ter ore krijgt, werd de regen alleen maar heviger. Het ergste is dat je niet weet wanneer het voorbij zal zijn en wanneer je even denkt dat het beter is, het onweer 10 maal zo hard terugkomt. Ik ben niet echt een paniekzaaier, maar heb toch maar even een berichtje naar huis gestuurd, omdat niemand wist waar het zou eindigen met die vieze Otto. Maar nu ik het toch heb overleefd, kan ik wel zeggen dat ik het eens heb meegemaakt. Toch? 🙂

Op CEPIA is het dus heel erg druk geweest omdat er verschillende evenementen op de planning stonden en nog steeds staan in december: het Golf Event, de Black & White party, een opendeurdag en weldra ook het kerstfeest. Na mijn weekje vakantie wist ik dus direct wat te doen. Naast alle normale wekelijkse activiteiten (tutoring, de kids club, de tieners, de huisbezoeken, de vrouwengroep en voorbereidingen/administratieve zaakjes) moest ook alles in orde gemaakt worden voor deze evenementen. Het Golf Event was het eerste evenement op de planning en viel op een dinsdag. Dit wil zeggen dat ik die dag bezig geweest ben van half 9 ‘s ochtends tot tien uur ‘s avonds. Het was een soort veiling, dus in de dag maakte ik certificaten klaar en papieren om te bieden voor alle aangeboden zaken. Daarna vertrokken we naar de locatie om alles klaar te zetten. Het was zeker een lange dag. Al zou ik niet helemaal eerlijk zijn wanneer ik niet zou vertellen dat ik op dat evenement niet al te hard heb moeten werken (een beetje klaarzetten, de gekochte zaken naar de mensen brengen), dat het fijn was om mee aan te schuiven aan het buffet en te genieten van de live band die kwam spelen. Zo erg was dat meehelpen dus zeker niet! Voor de duidelijkheid: de opbrengst van deze evenementen gaat allemaal naar CEPIA. Zij kunnen hier bijvoorbeeld uniformen van kopen voor de kinderen zodat ze naar school kunnen gaan.

Diezelfde week stond op vrijdag ook de Black & White party gepland. Eigenlijk vond die een week eerder plaats, maar door orkaan Otto werd besloten een andere datum vast te pinnen. Het concept was simpel: mensen kwamen gekleed in, uiteraard, zwart/wit en mochten aanschuiven aan het buffet. Ook werden er weer zaken geveild, was er een waarzegster, een wijnbar en een DJ zorgde voor de gepaste muziek. De locatie was minder simpel, ik mag wel zeggen: buitengewoon.

Het evenement vond plaats in een club in Tamarindo. De mensen konden dineren op het strand met op de achtergrond het geruis van de golven en de toortsen, kaarsjes en lampen zorgden voor sfeerverlichting. Wederom moesten de medewerkers van CEPIA helpen. Tijdens het buffet was het even hectisch en achteraf ruimden we met z’n allen de tafels af en van die zaken, maar daarna mochten ook wij weer genieten van het eten en een glaasje drinken. Het voelt echt niet aan als werken en het is eens leuk om je collega’s in een andere omgeving dan CEPIA te zien. Een heel grappig extraatje was de blok ijs. Een blok ijs? Jawel, een blok ijs waarin twee lijnen gegraveerd waren om de tequila door te laten lopen! Dit leverde toch wel enkele grappige momenten op. We hebben ons na het werk met z’n allen nog heel goed geamuseerd, hebben nog een stapje in Tamarindo gezet tot het duidelijk werd dat het voor iedereen wel genoeg was geweest (als je begrijpt wat ik bedoel haha). Het werd in ieder geval veel te laat en om acht uur de volgende dag moest iedereen paraat staan op de opendeurdag van CEPIA!

De opendeurdag op CEPIA was best zwaar doordat ik weinig geslapen had, maar daarom niet minder leuk. Vanuit de verschillende dorpen (12 dorpen!) kwamen kinderen naar CEPIA. Er was een ochtend vol activiteiten georganiseerd: de kinderen konden deelnemen aan verschillende spelletjes, konden hun gezicht laten schilderen, er was muziek, er werden presentaties gedaan door de groepen van CEPIA om te tonen wat zij doen en leren, kinderen konden zingen en dansen op het podium, een clown entertainde de kinderen de hele ochtend,… Ook de kids club (mijn groepje kinderen) deed een kleine presentatie. Ik was toch best wel trots op hen hoe goed ze het gebracht hebben! ‘s Middags was er voor alle kinderen een maaltijd en drankje voorzien. Met de vrijwilligers zorgden we ervoor dat de kinderen een leuke voormiddag hadden en een beter beeld hadden van wat CEPIA voor kinderen in armoede betekent. Achteraf moest alles natuurlijk ook weer opgeruimd worden. Iets in de vuilbak gooien was hen blijkbaar niet erg bekend, haha.

Na de opendeurdag op CEPIA trok ik met Johanna naar het strand om naar de zonsondergang te gaan kijken. Ik besefte dat ik dit veel te weinig doe. Gek hoe snel je gewoon geraakt aan bepaalde dingen die je eigenlijk helemaal niet vanzelfsprekend zou mogen vinden! De afgelopen weken ben ik na het werk dus weer iets vaker richting het strand in Tamarindo getrokken, om naar zonsondergang te gaan kijken. Die ene dag met Johanna was er een leuke verrassing (en ook een beetje een rare). Elke dag dwalen de Mariachi’s, oorspronkelijk uit Mexico, van bar naar bar om voor de mensen muziek te spelen. Nu zat ik met Johanna voor het huis van een oude man die de Mariachi’s had betaald om voor hem te spelen. Mooi meegenomen voor ons want zo konden wij tijdens zonsondergang van een vleugje muziek genieten. De verrassing… Opeens komen de mannen pal voor onze neus staan en willen beginnen spelen, zonder dat we hen hiervoor iets hadden betaald. Wanneer we hen hierop wezen, zeiden ze dat de oude man dit had betaald voor ons. Dus, privéconcert voor ons! Eerlijk gezegd wel een beetje genânt ook, want je krijgt er veel bekijks door haha. Maar dan hebben we dat ook weer eens meegemaakt ! In de week probeer ik dus ook wat vaker naar Tamarindo te gaan om iets te gaan drinken, zonsondergang te gaan kijken,… Eigenlijk heb ik het toch niet slecht hé, haha ;-). Jammer genoeg is deze week één van mijn betere vriendinnen hier terug naar huis vertrokken voor Kerstmis. Een triest gebeuren, dus hebben we er maar op gegeten en gedronken! Het deed me ook herinneren aan het feit dat ik hier nog maar zeven weken te gaan heb. Verdorieeeeeeee. Waarom moet deze tweede thuis 9000 kilometer van mijn echte thuis zijn ?!

Afgelopen week was Maricruz ook jarig. Ze kreeg cadeautjes en ‘s avonds dronken we met z’n allen Cacique en aten we taart. Heel eerlijk gezegd, lekkere taarten en gebak zoals bij ons kennen ze hier écht niet. Zelfs de dessertjes van op het Golf Event (wat aan een hotel was) waren niet om van achterover te vallen. Misschien maar goed ook, aangezien iedereen me er tegenwoordig graag op wijst dat ik wat dikker geworden ben. Maar hey kijk, ik leef maar één keer en ik eet liever dat chipke teveel hier terwijl ik de tijd van mijn leven heb. In België werken we dat er wel weer af! Dit weekend hoop ik nog eens naar een strand een beetje verder weg van Tamarindo te gaan. Ik zeg wel ik hoop, want vorig weekend werd ik gesaboteerd door de regen. Heel uitzonderlijk ! Niemand hier begrijpt hoe het in december nog zoveel kan regenen, een hele dag non-stop soms. Toch ook een beetje verandering in het klimaat hier! Ook nu terwijl ik dit schrijf is het weer met bakken aan het regenen, maar hopelijk gaat het weer snel over dat we de benen kunnen gaan strekken met een wandeling op het strand. En ik moet cadeaus gaan kopen voor kerstmis (help!).
Zo dit waren een beetje de belangrijkste zaken in de afgelopen weken. Waarschijnlijk ben ik een heleboel vergeten omdat er teveel tijd overheen is gegaan, maar ik ga proberen het volgende keer niet zo lang te laten duren.

Tot snel, Kelly

6