Noordernieuws.be Nieuwsmagazine van de Noorderkempen
Dag lieve lezers,
Er zijn weer een paar weken voorbij en het werd dus weer eens tijd voor een kleine update!
Helemaal in het begin van mijn avontuur ging ik op uitstap met de Catamaran. Omdat het toen nog volop regenseizoen was, kregen we die dag zoals verwacht met regen te maken. Ter gelegenheid van de verjaardag van Kenia, de oudste dochter van mijn gastgezin, besloten we opnieuw een vaart met de Catamaran te doen. Normaal gezien regent het in december niet meer, maar het lijkt erop dat het klimaat hier ook even de kluts kwijt is. Wat een prachtige dag had kunnen worden, werd weer een dag vol regen. Dat maakte het uitzicht vanop de boot iets minder mooi, maar met aangenaam gezelschap en een top sfeer werd het toch weer een leuke uitstap!
De volgende dag stond er een grote dag te wachten voor de andere dochter, Gisella. Zij maakte namelijk haar middelbare school met succes af. Niet alleen behaalde ze haar diploma, ze kan ook zeggen afgestudeerd te zijn met onderscheiding! Net zoals in België werd een proclamatie georganiseerd voor de studenten. Eén voor één werd hun naam afgeroepen en mochten ze hun diploma in ontvangst nemen. Ook kregen ze een bloem mee die ze later aan hun ouders moesten afgeven. Wat het grote verschil maakte met mijn proclamatie enkele jaren terug waren, denk ik, de ontelbare foto’s die genomen werden. Wanneer de studenten het podium af wandelden stond er meteen een hele horde familie klaar om foto’s te nemen! En met ééntje zijn ze hier niet tevreden… Het mooie aan dat ik mee gevraagd werd naar de proclamatie is, dat ik me echt een deel van het gezin voelde. Toch wel heel speciaal, omdat deze mensen enkele maanden geleden nog vreemden voor mij waren…
Het was een week vol feestelijke gelegenheden, want ook hier worden jaarlijks een soort dorpsfeesten gehouden! Vijf dagen lang was er een heleboel te doen en te zien in het centrum van Villarreal. Het leuke vond ik om te merken dat ik eigenlijk best veel mensen van mijn dorp ken en op deze gelegenheden nog meer locals leer kennen! De dorpssfeer deed me stiekem ook weer een beetje aan ‘de Wildert’ denken ;-). Op het dorpsplein werd een arena gebouwd waarin de stieren losgelaten zouden worden. Rond de arena waren er enkele kermisattracties voor de kleintjes (zo’n treintje, botsauto’s, vliegtuigjes,…), een bar met uiteraard een dansvloer en ook de eetkraampjes ontbraken niet. Enkel de frietkraam, die was er jammer genoeg niet. In plaats daarvan: chinees (ja, haha), kipsaté’s met tortilla, pizza en nog een heleboel eten waar ik de naam niet van ken. Alles zag er even vettig uit in ieder geval, perfect voor in de late uurtjes dus. Ook de twee cafés in de straat openden hun deuren voor mensen die graag karaoke zongen. Iedereen zingt hier graag! Hiermee wil ik absoluut niet gezegd hebben dat ze er ook goed in zijn (auw). De eerste dag van de feesten was er een optocht met veel lichtjes en muziek. De groepen die deelnamen aan de stoet deden daarna nog een act in de arena. Ook hier ontbrak het niet aan een prinses van de feesten. Ze moesten niets anders doen dan zich inschrijven en mooi wezen op het podium. De jury ter plekke koos wie de winnares was en daar was de kous mee af. Het meisje dat won mocht gratis deelnemen aan spelen op het terrein en kreeg tijdens de feesten alle consumpties gratis! Als afsluiter van de avond was er vuurwerk, véél vuurwerk. Dat werd naar onze normen ook véél te dicht bij de mensen afgestoken!!!
In de dagen die volgden was het dan tijd voor de stieren! Ik weet dat veel mensen hiertegen zijn en niet snappen waarom mensen hiernaar gaan kijken. Ikzelf moet ook een knop omdraaien wanneer zo’n beest gelijk een gek de arena binnenstormt en na een tijdje geen blijf meer met zichzelf weet. Ik keek ook boos wanneer ik hoorde dat de dieren drie dagen geen eten hadden gekregen zodat ze fel zouden zijn in de arena. Een ander deel van mij werd eigenlijk gewoon meegezogen in de cultuur en vond het spannend om op de rand van de arena te zitten, soms met mijn benen bijna in mijn nek omdat een gekke stier voorbij liep. Dat andere deel van mij klapte ook in haar handen wanneer de mannen op paarden erin slaagden met hun lasso’s de dieren te vangen en buiten de arena te leiden. En uiteraard ook top wanneer de stier iemand te pakken kreeg, haha. Het spijt me, want ik weet dat dit soort vermaak voor de dieren niet oké is, maar ik kan niet ontkennen dat ik het eigenlijk wel leuk vond om naar te kijken. Vooral de sfeer tussen de mensen maakte het een leuke gebeurtenis, los van de stieren. Het gaat ook niet altijd zoals gepland. Enkele weken eerder waren er feesten geweest in een ander dorp. De arena daar was lager gebouwd dan de arena in ons dorpje, en een stier slaagde erin zich over het hek te werpen, bovenop mensen die op een stoel naar het gebeuren aan het kijken waren. Gelukkig gebeurde dit niet tijdens onze feesten, alhoewel er buiten de arena wel bijna eentje slaagde het op een lopen te zetten! In de toekomst wil men de dorpsfeesten afschaffen in de kleine dorpjes en het enkel in de grotere dorpen organiseren… Na het kijken naar de stieren begaven de mensen zich naar de eetkraampjes of naar de dansvloer. Verdorie, weer salsa, bachata en die dansen… Een top-danseres zal ik niet worden, maar ik heb me kostelijk vermaakt (en ik denk de toeschouwers ook)! 🙂
Met deze dagen vol feest hield het nog steeds niet op. Ook mijn stageplaats CEPIA organiseerde een kerstfeest voor ongeveer 250 kinderen in armoede en hun families. De dag bracht hen spelletjes, entertainment van een levensgrote bij, zang, dans, een piñata, een springkasteel, ze konden hun gezichtjes laten transformeren in vlinders en clowns…. Alle gezinnen kregen ook een maaltijd en een drankje. Maar het mooiste van de dag waren de aanwezigheid van de kerstman en de cadeautjes voor de kinderen. Al de blije gezichtjes bij het zien van de kerstman, de bij, het krijgen van de cadeautjes. Het voelt echt heel goed om hier een deel van uit te kunnen maken! Jammer genoeg werd ik nog extra geconfronteerd met de armoede waarin deze mensen leven. Het was een erg warme dag en de kinderen verbruikten veel energie tijdens al het leuks waaraan ze deel konden nemen. Op een bepaald moment viel er een kindje flauw van de honger. Hij had die dag niet ontbeten en naar mijn vermoeden is het niet alleen het ontbijt dat wel eens ontbreekt… Het toont nog maar eens het belang van het bestaan van CEPIA aan! Na het werken op het feest verdienden de medewerkers ook iets, dus gingen we met z’n allen iets drinken. Er zijn deze dag veel foto’s genomen, maar jammer genoeg kan ik ze zelf niet downloaden. Neem zeker eens een kijkje op de Facebook pagina van CEPIA!
De dagen na het kerstfeest waren nog drukke dagen aangezien CEPIA sinds 23 december gesloten is voor twee weken. Alle cursussen, de jongerengroep, de kids club, de tutoría, de vrouwengroep,… werden afgerond. De jongerengroep werd vorige week gepresenteerd aan mogelijke sponsors en het bestaan van de jongerengroep hangt af van de mening van deze mensen. In de vrouwengroep zijn er vrouwen die stoppen, omdat ze werk hebben gevonden bijvoorbeeld, en er komen ook weer nieuwe vrouwen bij volgend jaar. Met het jongetje van de tutoría heb ik een mooi resultaat bereikt: we hebben een hele goede band opgebouwd samen, hij kent nu de dagen van de week, hij kan de klok al iets beter lezen, hij kent het alfabet volledig en kan basiswoorden schrijven. De tutoría was ook veel meer dan dat. We bespraken thema’s die voor een kind in zijn situatie van belang zijn en hem in de toekomst een beetje meer beschermen. Ik heb zijn zelfvertrouwen zien groeien en dat zal hem in de toekomst zeker helpen.
Het sluiten van CEPIA betekende het afronden van het jaar 2016. De laatste dagen hebben we dus heel veel administratieve zaken nog in orde moeten brengen. Omdat het na een jaar vol actie in CEPIA een beetje een rommelboel was, moest dit ook opgeruimd worden, zodat we in 2017 met een schone lei kunnen beginnen. Aangezien ik momenteel de enige student/vrijwilliger ben op CEPIA die er zoveel tijd spendeert en die gebruik maakt van de bureauruimte voor de vrijwilligers, mocht ik deze opruimen. Eindelijk had ik tijd om een beetje orde in de chaos te scheppen. Het was een nog grotere rommel dan ik gedacht had en heb zowat een hele dag bezig geweest met ordenen. Maar, ik kan wel binnenkomen in een nette bureau in januari! CEPIA gesloten, betekent ook dat ik twee weken vakantie heb. Er staan enkele leuke dingen op het programma, maar ik wil deze tijd ook gebruiken om zoveel mogelijk schoolwerk af te ronden. Je kan je wel voorstellen dat bij 30 graden voor school werken niet altijd even vlot gaat…
De eerste dagen van mijn vakantie ben ik vooral naar het strand geweest en was ik in de weer met het zoeken naar kerstcadeaus voor mijn gastgezin. Op het strand werden we verrast door een krokodilletje en tegenwoordig zie ik ook weer meer apen. De bladeren vallen hier van de bomen en er staat veel wind: de intocht van een nieuw seizoen. Met die reden komen de apen blijkbaar dichterbij om eten te zoeken. Allemaal goed en wel, maar blijkbaar moet je oppassen dat er dus geen viezigheid uit de bomen naar beneden komt gevallen als je eronder wandelt… Het begin van het hoogseizoen in Costa Rica zorgt er ook voor dat het veel drukker is in de restaurants en op de stranden. Opeens is alles ook duurder!
Zoals ik zei ben ik ook in de weer geweest met kerstcadeaus kopen voor mijn gastgezin. Ik had nogal hoge verwachtingen van kerstavond hier: veel eten, veel mensen in huis, muziek en dansen, de pakjes open doen,… Maar zo spectaculair was het eigenlijk niet en opeens miste ik de kerstsfeer wel een beetje. De zus van de moeder van het gastgezin verblijft hier tijdens de feestdagen en zij maakte het eten deze avond. Groentjes, vlees en puree… Geen hapjes, geen cava, geen overvloed aan eten. Maar gewoon een avondmaal zoals alle anderen. Buiten de puree, dat was de tweede keer in bijna vier maanden dat ik puree at! Het toont ook maar weer aan dat de mensen het hier niet erg breed hebben en zich dit gewoon niet kunnen permitteren. Na het avondeten zaten we met z’n allen in de zetel of aan tafel te praten, wat de avond niet echt anders maakte als andere avonden thuis. Iedereen werd ook moe na een tijdje, dus hebben we niet gewacht met het openmaken van de cadeaus tot twaalf uur. De zoontjes van de zus gingen hun gang met het uitdelen van de cadeaus. Iedereen van mijn gastgezin was gelukkig blij met zijn/haar cadeautje dat ik had gekocht! En ook voor mij waren er cadeautjes. Toch lief dat ze aan me gedacht hebben. Na dit gebeuren ging iedereen eigenlijk gewoon slapen. Dat was het dan, haha !
Naast dit alles blijft het land me nog steeds verbazen. Zo waren er enkele dagen geleden werken aan de straat, waardoor het verkeer over één rijstrook moest rijden. Bij ons in België zetten ze dan van die lichten die na een tijdje automatisch van groen op rood springen en omgekeerd. Hier is werkgelegenheid alles denk ik, dus laten ze twee mensen de hele dag in de hitte staan met een bordje. Op de ene kant van het bordje staat doorrijden en op de andere kant stoppen, in het Spaans weliswaar. Haha ! Na enige tijd communiceren de twee personen met deze taak met elkaar door de longen uit hun lijf te brullen om te melden dat ze hun bordjes moeten omdraaien. Geweldig toch !
Ik geniet hier dus nog met volle teugen, al kan ik ook niet ontkennen dat ik ernaar uit kijk om iedereen terug te zien. Ik zou nog steeds liever hebben dat iedereen gewoon naar hier komt zodat ik ze kan zien ;-). Voor zij die zich afvragen wanneer ik dan eindelijk weer naar huis kom : 1 februari, dus nog zo’n zes weken ongeveer. Bijna back to reality!
Liefs, Kelly.
32
