Noordernieuws.be Nieuwsmagazine van de Noorderkempen
Een leuke manier van aftellen weliswaar! Binnen een week zie ik eindelijk de mama en Greg terug.
Maar eerst moet er uiteraard ook nog een beetje gewerkt worden! Hoewel… In het weekend gingen we lekker sushi eten. Zondag trokken we naar het strand. Mijn favoriete strand dan nog: playa Conchal. We gingen samen met het gezin en enkele vrienden die een tijdje in Tamarindo verbleven. Ook de man met zijn dochter, die sinds twee weken bij mijn gastgezin verblijven gingen mee. Een gezellig samenzijn dus. Ondertussen hebben we van de man en zijn dochter alweer afscheid genomen. Een week stelt helemaal niets voor! Na een beetje gezwommen te hebben in het lekker frisse water, maakten we een wandeling naar een berg van waarop we een heel mooi uitzicht hadden.
Maandag begon een nieuwe werkweek bij CEPIA. Het was een beetje spannend, omdat het programma er nu heel anders uitziet door het zomerkamp dat volgende week zal beginnen. De eerste dag kreeg ik wat kleine taakjes om te doen en hielden we een vergadering om het verdere verloop van de dagen te bespreken. Dinsdag was er een boekvoorstelling georganiseerd door CEPIA. Enkele vrijwilligers hadden er hun project van gemaakt de stemmen van de jongeren uit Guanacaste te laten horen. De verhalen die ze te horen kregen van de jongeren lieten ze samenkomen in een boek. In één boek kan je de verhalen zowel in het Spaans als in het Engels lezen. Uiteraard gingen we naar de receptie! Het boek werd voorgesteld en er werden delen van het boek voorgelezen. Ook één van de jongeren las een stukje van zijn verhaal. Iedereen was erdoor geëmotioneerd.
Heel mooi om te zien !
De volgende twee werkdagen waren lang en vermoeiend, ook al zat ik een hele dag op een stoel. Elk jaar geeft CEPIA schooluniformen en schoolspullen aan de families in extreme armoede. Om te weten welke maten de kinderen hebben, kwamen al deze gezinnen langs. Mijn taak bestond erin de mensen op te zoeken in de lijst om er zeker van te zijn dat zij in aanmerking kwamen voor een schooluniform en hun nummers te noteren. Lijkt makkelijk, maar toch kan er ook veel mis gaan of kwam ik in vervelende situaties terecht. Je kan je wel voorstellen dat mijn hart brak wanneer mensen langskwamen om te proberen toch een schooluniform te verkrijgen, terwijl ze wisten dat ze enkel in aanmerking kwamen voor de schoolspullen bijvoorbeeld. Dan was ik degene die aan hen moest vertellen dat ze écht niet in de lijst stonden en écht alleen maar schoolspullen zouden krijgen. Niet leuk om die persoon te moeten zijn en het toont nog maar eens aan hoeveel mensen in nood zitten. En ook welke moeite de mama’s allemaal doen om hun kinderen naar school te kunnen laten gaan! Op het einde van de dag heb ik alleen maar respect voor deze mensen. Veel mensen beginnen ook hun verhaal te vertellen en daar luister ik maar al te graag naar. Je kan er misschien mee lachen, maar dat kan heel vermoeiend zijn. Zes uur lang aandacht geven en luisteren. Dan ben je blij wanneer je thuis komt en even alleen kan zijn op je kamer, geloof me! Al bij al een mooi werkje dat ik deze week heb mogen doen. Verder moest ik nog enkele activiteiten voorbereiden voor het kamp volgende week, wat ik tussendoor ook heb gedaan.
Deze week is ook een Slowaaks meisje, Veronicka, gearriveerd. Zij verbleef vorig jaar al bij de familie en deed ook haar stage bij CEPIA toen. Het is leuk om iemand te hebbe,n die begrijpt hoeveel werk ik heb met school! Jammer dat ze nu pas weer hier is, want in de paar dagen dat we elkaar kennen hebben we al heel wat afgelachen. Momenteel woont ze in Nederland op maar een uurtje rijden afstand, dus we zullen elkaar zeker snel terugzien! Deze week zijn we dan ook samen naar het strand geweest om zonsondergang te kijken, samen met de zoon van mijn gastgezin.
En dan was het weer al weekend ! Elke dag sta ik vroeg op om voor school te werken. Dat was vrijdag niet anders, maar ’s avonds moest ik toch even mijn kamer uit. Samen met mijn tica zus trokken we naar het café in het dorp, waar het die avond karaoke was. We vertrokken met twee, maar eens daar aangekomen was er veel bekend volk! Net of ik zou het café in de Wildert binnen stappen, haha. Of met een beetje fantasie dan toch ?. Iedereen deed enorm zijn best me te overtuigen een liedje te zingen, maar dat kon ik de aanwezigen echt niet aandoen. Mijn tica zus daarentegen zong wel drie of vier nummers en een andere vriend haalde zijn zangtalent ook boven. Ze waren best oké! Maar dat kon jammer genoeg niet van iedereen die een liedje zong gezegd worden… Wat ik zo geweldig vind is dat de mensen het zich totaal niet aantrekken en gewoon plezier willen maken. Ze weten van zichzelf dat ze zo vals als een kat zingen en toch is er op elk moment van de avond iemand aan het zingen geweest. De volgende dag moest de tica zus werken en ik ook voor school, dus kropen we op tijd onder de wol.
Op deze zwoele zaterdagavond ga ik nog rustig een serie kijken op mijn kamertje, want morgen staat er een al héél lang geplande uitstap op het programma! Maar daar volgende week meer over ? .
Liefs, Kelly
19
