Noordernieuws.be Nieuwsmagazine van de Noorderkempen
Lieve lezers,
Het is een hele tijd geleden dat ik nog iets schreef, maar naar mijn gevoel was mijn verhaal nog niet af. Daarom wilde ik graag nog een mooie afsluiter schrijven. Doordat ik het druk had met school en met de draad in België weer op te pikken, heeft dit langer dan gehoopt op zich laten wachten. Maar hier ben ik er dan mee!
De komst van mama en Greg waren ook een aankondiging van mijn laatste dagen in Costa Rica. De eerste week dat ze er waren deed ik nog stage en ik maakte me een beetje zorgen dat ze zich zouden gaan vervelen wanneer ik aan het werken was. Een zorg die ik helemaal niet moest hebben, want ze konden het er heel goed gewoon worden met het goede weer, de mooie uitzichten, dorpjes en de ongelooflijk vriendelijke bevolking. Ze kwamen ook langs op mijn stageplaats waar ik hen een rondleiding gaf en we soms samen aten ‘s middags. Omdat het mijn laatste week was, werkte ik maar halve dagen, zodat ik ook genoeg tijd met mama en Greg kon doorbrengen. Mama kon zichzelf ook heel goed amuseren met naar de apen te gaan kijken :-).
Op mijn vrije middagen reden we naar verschillende stranden en dorpen in de buurt. Ik liet hen de stranden zien die ik al kende, maar we gingen ook naar plaatsen waar ik nog niet geweest was, zoals Playa Avellanas. Ook een middagje naar Playa Brasilito en Conchal kon er nog af :-).
Naast de mooie stranden gingen we ook een middag naar Mar Vista, een hotel dat gelegen is tussen Playa Brasilito en Playa Flamingo. Apart van het hotel, hoog in de bergen is een infinity pool met een bar in het water en een restaurant. Een heel mooie plek om te relaxen en uiteraard de zonsondergang te zien! Voor de gelegenheid gingen mijn huisgenoten David en Veronicka ook mee.
Ook een bezoek aan nationaal park Rincon de la Vieja kon niet ontbreken. Samen met mama, Greg en Veronicka hopte ik in de auto en vertrokken we. Na een kleine twee uurtjes rijden kwamen we aan het park. Het was een beetje zoeken waar alles te doen was, omdat het niet bepaald klein was en we moesten kiezen wat we wilden zien. We besloten de waterval te gaan bezichtigen en om daarna naar de hot springs te gaan. Na een slingerpaadje en een hangbrug over te steken kwamen we op alweer een mooie plek. Een nieuw pareltje van Costa Rica ontdekt! Bij de waterval mochten we zwemmen, maar het water was IJSKOUD. Ik heb het even geprobeerd maar ben er dan maar snel weer uit gegaan. Geef me dan maar de hot springs! Na een beetje verder rijden en wandelen kwamen we aan de baden. Door de vulkanische activiteit was het water lekker warm. Je kon kiezen tussen een eerder lauw bad, een warm bad en een HEET bad. Het feit dat niemand in het heet bad zat heeft waarschijnlijk te maken met het feit dat dit +40 graden was. Ook kon je jezelf, of elkaar, insmeren met vulkanische klei. De klei zuigt de gifstoffen uit het lichaam op en werkt ontvettend. Ons mama haar wallen waren op slag weg, haha. Het afspoelen van de klei kon onder een koude douche of door het koude, stromende water van de rivier! Een heerlijke dag dus, afgesloten met een lekker etentje.
Het waren de laatste dagen en er was nog veel dat ik wou zien en laten zien aan mama en Greg dus druk, druk, druk! De volgende uitstap op de planning was er eentje naar Río Celeste in een ander nationaal park. Daar gingen we heen om onwaarschijnlijk mooi, blauw water te zien. Na enkele kilometers wandelen kwamen we bij de waterval. Voor zij die nog verder wilden wandelen, alleen ik dus, waren er nog een toren met uitzicht, een plek in het water met vulkanische activiteit (bubbeltjes), het blauwe meer, hangbruggetjes en helemaal aan het einde van de tocht de plaats waar het normale water in het blauwe verandert. Dit komt doordat op deze plaats twee rivieren samenkomen en een bepaald soort mineraal bevatten. Mensen waarschuwden ons dat het een heel modderig pad was, maar daardoor liet ik me niet afschrikken. Het was een wandeltocht die normaal tien minuten zou duren, maar toen ik weer aankwam bij mama en Greg was ik toch een goed uur weggeweest :-). Die paar keer uitschuiven in de modder waren het zeker waard!
Een laatste uitstap die we deden was een boottocht. Er waren een heleboel nieuwe vrijwilligers die zouden beginnen werken bij CEPIA en er gingen ook heel wat mensen weer naar huis (waaronder ikzelf). Tijdens de boottocht konden we genieten van het mooie uitzicht en de warmte van de zon tot we een stop maakten om te snorkelen. Soms had ik liever niet geweten met welke wezens we daar aan het zwemmen waren… Weer een heel fijne dag!
Na deze uitstap was er nog één ding dat ik nog heel graag wilde zien: waterschildpadden. Ik had er namelijk nog maar twee gezien tijdens een eerdere boottocht, maar daarna niet meer. Ook het jongetje dat ik vijf maanden heb begeleid wilde dit graag zien. Ik besloot om hem als soort van afscheid mee te nemen naar Ostional, dé plaats om schildpadden te spotten. Hij kon zich helemaal uitleven op het strand en hij heeft kleine schildpadden gezien, maar geen grote. De reuze schildpadden zouden normaal ‘s avonds uit het water komen om hun eitjes te leggen, maar er waren er heel weinig. Mensen stelen deze eieren ook. Na het avondeten gingen we naar het strand om te kijken of ze er al waren. Ze waren er duidelijk geweest, maar waren alweer in het water. De gaten die ze hadden gegraven voor de eitjes waren al leeg omdat mensen de eieren hadden meegenomen. Jammer genoeg dus geen schildpadden meer gezien, maar het jongetje had een topdag. Al was het maar door die mega grote pizza die hij als avondeten had :-).
Na al deze leuke uitstappen brak ook mijn laatste dag in Costa Rica aan. Mijn koffer inpakken was niet het leukste dat ik in die vijf maanden gedaan had, maar het gaf ook een gerust gevoel. Het was heel dubbel omdat ik superblij was dat ik naar huis kon, maar ook supertriest omdat ik mijn fantastisch gezin en het land moest achterlaten. De ochtend van mijn vertrek zijn er veel tranen gevloeid, al deed ik mijn best het toch een beetje droog te houden. De laatste knuffels, kussen en glimlachen naar elkaar… en weg waren we. In de auto zitten en weten dat je je ogen nog goed de kost moet geven omdat het (voorlopig) de laatste keer is dat je al dat moois zal zien… Een heel gek moment dat nooit went denk ik :-).
En dan dat vliegtuig op voor een vlucht van 10 uur. Omdat mama en Greg hun tickets later hadden geboekt zaten we tien rijen van elkaar verwijderd. Gelukkig had ik deze keer meer geluk dan op de heenweg en had ik wel leuk gezelschap! Nu had ik ook veel minder zenuwen dus kon ik wel het vieze vliegtuigvoedsel eten en een beetje dutten. Het was eigenlijk zo voorbij! 5 uur wachten in Madrid om over te stappen was lang en slapen was niet bepaald comfortabel. Het resultaat was dat iedereen scheel keek van de slaap en wartaal uit begon te kramen (wat ook wel heel grappig was). Van Madrid naar Brussel stelde niets meer voor, de koffers hadden we na een paar minuutjes wachten en we konden naar huis. Ik was zwaar teleurgesteld, omdat mijn zus er niet was om me op te halen van de luchthaven. Ze was ziek…
Maar niet heus ! Bij aankomst stonden vrienden en familie me op te wachten. Hoewel ik steendood was van de reis, opeens had ik weer tonnen energie. En die energie bleef de dagen die volgden. Drie dagen na aankomst moest ik weer naar school en gaf ik onder andere een presentatie van mijn ervaring om anderen te motiveren naar het buitenland te trekken. Het was/is leuk om iedereen die ik zolang niet had gezien weer tegen te komen. Ondertussen ben ik al een maand in België en gaat het leven hier ook weer zijn gangetje. Er is eigenlijk niets veranderd. Eind maart moet ik mijn portfolio voorstellen aan mijn mentor en krijg ik mijn definitief punt voor de stage. Hier maak ik me geen zorgen over, maar ik ben toch benieuwd!
Pura vida!
Kelly
7
