Martine de Weerdt schrijft…

Er is een probleem met ‘la jeunesse’ op mijn adres…

Toen gisteren een puberende zoon uit de badkamer kwam zag ik dat hij weer alle kasten had laten open staan. Ik vroeg hem of het normaal is dat steeds alles “open en bloot” moet blijven staan en ik verduidelijkte daarbij dat de kastdeuren echt wel een functie hebben. Ik kreeg dan met een bijhorende zucht als antwoord dat ik weer “overreageer” en het gewoon makkelijk is dat de deurtjes open blijven staan. Zo zien we meteen wat er nog in huis is.
Bon…
Even later vroeg hij naar een schone onderbroek en een jeans. Dus ik antwoordde dat dat niet nodig is. die onderbroek en jeans want het is best makkelijk dat alles open en bloot hangt.
Kunnen ze ineens zien wat er in huis is. Ik vond dan dat ik dat goed gezegd had en ik hoopte zo iets duidelijk te hebben gemaakt. Tot zoonlief zich dan tot één van de inwonende honden richt,
‘En daarom is ons moeder beginnen schrijven se…’ En dan begin ik te twijfelen of die er een les uitgehaald heeft… Deze morgen was ik heel blij omdat dat ik mocht constateren dat alle kastjes in de badkamer netjes dicht waren. Blij om enig resultaat met mijn poging tot gezag wat als alleenstaande echt niet altijd makkelijk is. Deze blijdschap was echter van korte duur want als ik uit de douche kom en de netjes afgesloten kastdeur open, ligt er geen enkele handdoek meer in.
‘Godverdomme,’ vloek ik. Ik loop kletsnat in mijn moeder natuur geboortepakje door de hal, waar “le jeunesse” voor één keer zelfs de rolluiken open getrokken heeft. ?? Duizend keer gevraagd… ze hebben het nooit gedaan. Buiten vandaag, waardoor ik mijne achterbuurman, alsook klant, in de aangrenzende tuin achter ons huis zie staan. Dus ik spring weg, op de slapende kat, die op de meest onmogelijke plaatsen gaat liggen knorren, die met een vreselijk klinkende ‘Miejaaaaaauwwwwww!!!’ en een uithalende poot zijn ongenoegen laat blijken. Ik verlies mijn evenwicht, struikel en val op…Jep!!! het (juiste?) plaatske, zijnde het staartbeentje dat net aan het genezen is na mijn val van de trap enkele weken geleden.
Dus ik roep gefrustreerd: “Kan er nu godverdomme niemand is zeggen dat de schone handdoeken op zijn?”
“Als de deur van de kast had open gestaan dan had je dat gewoon gezien he?” klinkt het rustig maar wederom zuchtend vanuit de woonkamer…
En op zo’n moment hé…

Martine de Weerdt

221