Je kent hem wel de reclame op tv: Ik lach, ik dans, ik urineer…
Kijkt mijn puber mij aan…
‘Heb jij dat al?’
‘Neen, alsjeblieft!’antwoord ik verbaasd.
‘Maar dat kan komen… dan moet er iemand u verschonen.’
Ik apprecieer zijn bezorgdheid.
Een beetje later komt er reclame op de radio over een vrouw die haar kind de trap op helpt en daarop volgend het kind die haar oudere moeder de trap op helpt.
Zegt die puber van me weer:
‘Heb je dat gehoord?’
Mijn wantrouwen wordt dan aangewakkerd.
‘Wat heb je tegenwoordig?’vraag ik.
‘Als ge nu al die reclame hoort… Denk ik dat ik u later nog zal moeten gaan helpen hé?’zegt hij alleswetende.
‘Ja, zou leuk zijn.’
‘Met die wetenschap…er is een nieuw spel uit op Playstation.’
Hij glimlacht zijn tandjes bloot.
Ik ben dan net door een artikel aan het gaan op de computer.
Ik draai de pc naar hem en laat hem het artikel zien,
‘Dementie…’
‘Dus, gezien ik dat dan toch niet meer ga weten… stom om dan nu te investeren… toch?’
Hij zucht en verlaat de woonkamer,
‘Vrouwen hé!’hoor ik hem nog zeggen…
Martine de Weerdt