Noordernieuws.be Nieuwsmagazine van de Noorderkempen
Een hobby kan makkelijk uitmonden in een passie, vooral als je uit een kunstzinnige familie komt zoals bij Paul Pauli (75) het geval is.
Joseph Pauli
“Mijn vader, Joseph Pauli, was kunstschilder”, vertelt Paul, “en als kind zat ik vaak met mijn vader te schilderen. Hij had een bijzonder gevoel voor kleuren, dat was zijn specialiteit. Hij stelde ook de kleuren samen om de auto’s te spuiten van Ford Genk.”
In het paradijs
“Mijn vader wilde niet dat ik ging schilderen. Hij zei: ’Daar verdien je je geld niet mee.’ Ik ben toen gaan studeren aan de universiteit van Gent en studeerde TEW (Toegepaste Economische Wetenschappen) met specialisatie Marketing en ben daarin afgestudeerd. Tijdens mijn studie ben ik altijd blijven schilderen. Tijdens en na de TEW volgde ik schilderlessen aan de Academie van Bilzen. Schilderen was en is mijn passie. Als ik begin te schilderen vergeet ik alles, dan ben ik in het paradijs. Ik kon en kan soms heel de nacht doorschilderen en heb er tot aan mijn pensioen les in gegeven.”
Diefstal schilderijen
“Er zijn ook 12 schilderijen van me gestolen. Er kwam iemand aan de deur met een vrouw en zei dat hij een tentoonstelling in een kasteel in Nederland wilde organiseren. Hij nam mijn lievelingsschilderijen mee en ik heb ze nooit meer teruggezien. Deze persoon heeft heel wat mensen opgelicht. Bij de rechtszaak later waren nog 11 slachtoffers aanwezig.”
Aanhouding
“Voor de rechtszaak zag ik hem met die vrouw zitten in het toenmalige restaurant ‘Onder de Toren’. Ik heb met mijn auto die van hem geblokkeerd, zodat hij niet weg kon en heb de politie ingeseind. Toen die kwam kreeg ik eerst te horen dat ik mijn auto moest weghalen en dat ze me konden bekeuren vanwege dat blokkeren. Vervolgens hebben ze die man meegenomen. Ik zat te wachten en even later zie ik hem naar buiten komen, in zijn auto stappen en wegrijden. Toen ik navraag deed vertelden ze me dat hij had gezegd: ‘Ik regel het wel met meneer Pauli.’ En vervolgens lieten ze hem gaan. De diefstal was toen al van twee jaar daarvoor.”
Publieksprijs van Antwerpen
“In 1997 won ik de Publieksprijs van Antwerpen. Er was een tentoonstelling waar tientallen kunstschilders exposeerden. Al deze schilders uit heel Vlaanderen waren door een jury geselecteerd, dat heette Kiezen voor Kunst. Ieder mocht één werk tentoonstellen en het bezoekende publiek mocht zijn voorkeur uitspreken. Ik kreeg de meeste stemmen en als beloning mocht ik in het Atomium in Brussel gaan exposeren.”
Boek uitgeven
“Vorig jaar werd ik benaderd door Anneloes Hillebrand van der Heyden, die me vroeg: ‘Waarom laat je geen boek maken over je kunst en gedichten?’ En dat heb ik gedaan. Ik heb het proefexemplaar in huis en dat wil ik later dit jaar gaan uitgeven. In dit boek staan ook praktisch al mijn gedichten vermeld.”
Gedichten
“Sinds mijn studententijd dicht ik. Ik heb altijd graag gedichten gelezen en wilde dat zelf ook gaan doen. De Grieks-Latijnse Humaniora gaf, toen ik er studeerde, het blad ‘De Gentse Garven’ uit en daar werden mijn gedichten in gepubliceerd. Ik heb veel gedichten over en voor vrienden en familie gemaakt en met verjaardagen stuur ik altijd een gedicht. Ik dicht nog steeds, maar minder. Ik heb zoveel van me afgeschreven in gedichten dat ik ze niet meer maak. Al mijn stress en kwaadheid verwerkte ik er in. Van alle gedichten die ik schreef, is deze mijn favoriet.”
Mijn eigen zijn
Waarom voel ik je niet
en ben ik geen deel van jou
waar ik ook sta
waar ik ook ga
ben ik het centrum
van mijn eigen zijn
Gelukkig kan ik je zien
in mijn gedachten,
het doet dan niet pijn,
om op jou te wachten.
Quarantainestallen
“Ik ben de enige levende kunstenaar met een gedenkteken. In 1993 werd tegen de gevel van de Quarantainestallen een gedenksteen aangebracht. Hét bewijs dat je niet altijd eerst dood moet gaan om onsterfelijk te worden. En ook nu staan er daar schilderingen van mij op de buitenmuren.”
Grafschrift
“Ik ben nog volop met dingen bezig en heb een vol leven. Ik heb met mijn dochter afgesproken: als ik overlijd wil ik een steen op mijn graf met daarop de tekst:
“Hier rust kunstschilder Paul Pauli, maar tegen zijn goesting.”
LW
Hebt u ook zo’n bijzondere hobby waar u graag eens over wilt vertellen? Neem dan contact met ons op via de contactpagina en we nemen u graag een interview af. Het is niet noodzakelijk dat u in Essen of omgeving woont.
Klik op de foto’s om een vergroting te zien en door te bladeren met de pijltoetsen of de muis. Druk ESC om af te sluiten.
Neem contact met ons op als u een foto wilt gebruiken of laten afdrukken.
16
Uit het van Paul afgenomen interview , de publicatie van zijn lievelingsgedicht en de foto’s van zijn schitterende schilderijen blijkt duidelijk dat hij een gepassioneerd en heel gevoelig man is. Het gedicht omschrijft het diepste van zijn, op dat moment, eenzame in de steek gelaten zelve.
Zijn verschillende kunstvormen wijzen ook op uiteenlopende emoties , het ene uitbundig verwarrend kleurrijk, het ander melancholisch of weemoedig misschien gekenmerkt door een verdrietige kijk op het verleden, bewijze het landschap geschilderd in 1997 wat ik persoonlijk schitterend vind.
Uit de regelmatige ontmoetingen met Paul in onze dorpsstube blijkt ook dat hij een goedlachs, gezellig man is maar, zoals wederom blijkt uit het interview, lijdt onder de onbetrouwbaarheid van mensen die hij vertrouwt met name de diefstal van zijn schilderijen.
Zoals verder blijkt uit dit interview, wat niet tot uiting komt als je hem ontmoet, is hij een vat vol tegenstrijdige emoties en kunstzinnigheid. Het initiatief van het gemeentebestuur, de stand’art’ waar Paul trouwens ook heeft tentoongesteld is een schitterend initiatief maar toch is het spijtig dat een zo getalenteerde en gerenommeerde dorpsgenoot, waar Essen inderdaad fier mag en moet op zijn, zo weinig of niet in de kijker wordt gesteld. Een schitterende kunstenaar en lieve goedlachse man.