Waxen

Enkele jaren geleden kreeg ik een vraag van een vriendin: ‘Zeg, ik volg een cursus waxen en ik heb een model nodig. Zou jij je haar eens zijn gangen kunnen laten gaan, zodat ik mijn kunnen op u kan loslaten?’
Ik had toen geen relatie, iemand bang maken zat er niet in, dus ik stemde toe.
Waar zijn vriendinnen anders voor?

Het duurde niet lang voor het de spuigaten uitliep, maar de winterkleding dekte alles netjes toe.
Toen ze op de afgesproken datum niet kon en ik nog een maandje langer moest wachten begon het toch wel vervelend te worden.
Ik stond diezelfde avond voor de spiegel klaar met het scheermes en het scheerschuim, maar belofte maakt schuld, dus dat maandje langer?

Tot ik de namiddag voor de lichamelijke grote schoonmaak uitgleed en niet meer op mijn been kon staan en door de buurvrouw naar de spoed werd gebracht.
Toen men daar vroeg: of de dure broek stuk knippen of de broek uitdoen? heb ik even getwijfeld, maar ik zat tussen verpleegsters. Vrouwen onder elkaar? Who cares?
Toen ik mijn broek uitschoot werd ik dankzij het heldere licht akelig geconfronteerd met mijn behaarde onderbenen en een oerwoud dat geen enkel slipje nog zou kunnen bedwingen. Zeer zeker het kleintje niet dat ik die ochtend in het half donker uit de ladekast had gegrist.
Net dan komt er een knappe spoedarts door het witte gordijn gestapt.
‘En wat is er gebeurd?’

Dat moment hé…
Dat staat in het geheugen gegrift.
Iedereen heeft een stylo bij in zijn handtas voor het geval dat?
Awel, ik niet…

Martine de Weerdt

85